74, Parijs, 9 februari, natuurlijke dood
Frans acteur. Internationaal vooral bekend door zijn rollen in films van Aki Kaurismäki: La vie de bohème (Europese Filmprijs voor beste mannelijke bijrol; 1992), Leningrad Cowboys Meet Moses (1994), Juha (1999) en Le Havre (top-billed en genomineerd voor Europese Filmprijs; 2011). In Straatsburg geboren acteur werkte relatief vaak met niet-Franse Europese regisseurs. De voormalig stucadoor en autodidact zei zelf daarover: “Ik ben misschien te trashy voor Frankrijk”. Filmdebuut in Hauptlehrer Hofer (Peter Lilienthal, 1975). Voorts onder meer in Il faut tuer Birgitt Haas (Laurent Heynemann, 1981), Stella (Heynemann, 1983), Le tartuffe (Gérard Depardieu, 1984), Les poings fermés (top-billed; Jean-Louis Benoît, 1984), het Griekse I fotografia/The Photograph (Nikos Papatakis, 1986), Champ d’honneur (Jean-Pierre Denis, 1987), La vie est un long fleuve tranquille (Étienne Chatiliez, 1988),
La lectrice (Michel Deville, 1988), Drôle d’endroit pour une rencontre (François Dupeyron, 1988), Monsieur Hire (Patrice Leconte, 1989), Tatie Danielle (Chatiliez, 1990), Europa Europa (Agnieszka Holland, 1990), Isimeria/Equinox (top-billed; Nikos Kornilios, 1991), Coupable d’innocence ou Quand la raison dort (Marcin Ziebinski, 1992), La révolte des enfants (Gérard Poitou-Weber, 1992), Sexers faibles! (Serge Meynard, 1992), L’enfer (Claude Chabrol, 1994), het Kameroense Le grand blanc de Lambaréné (top-billed als Albert Schweitzer; Bassek Ba Kobhio, 1995), Les derniers jours d’Emmanuel Kant (Philippe Collin, 1996), Tanguy (Chatiliez, 2001), Scardanelli (top-billed; Harald Bergmann, 2003), Bienvenue chez les Rozes (Francis Palluau, 2003), La confiance règne (Chatiliez, 2004), Ricky (François Ozon, 2009), Sans laisser de traces (Grégoire Vigneron, 2010), Robert Mitchum est mort (Olivier Babine en Fred Kihn, 2010), Roses à crédit (Amos Gitai, 2010), Americano (als de Duitser; Mathieu Demy, 2011), Un château en Italie (Valeria Bruni Tedeschi, 2013), Über-Ich und Du (Benjamin Heisenberg, 2014), Tu veux… ou tu veux pas? (Tonie Marshall, 2014), het Canadese The Forbidden Room (Guy Maddin en Evan Johnson, 2015), Le combat ordinaire (Laurent Tuel, 2015), Un juif pour l’exemple (Jacob Berger, 2016), Marie Curie et la lumière bleue (als de schoonvader; Marie Noëlle, 2016), Ôtez-moi d’un doute (Carine Tardieu, 2017), Hannah (Andrea Pallaoro, 2017), La femme la plus assassinée du monde (Franck Ribière, 2018), het Oostenrijkse Wie ich lernte, bei mir selbst Kind zu sein (Rupert Henning, 2019) en Le sel des larmes (Philippe Garrel, 2020). Ook zeer actief als acteur en regisseur in het Duitse en Franse theater. Voormalig maoïstisch activist bij Proletarisch Links. Vader van toneelspeler Matthieu Bauer.