82, Londen, 10 september, kanker
Engels actrice. Verwierf legendarische status als de elegante misdaadbestrijder Emma Peel in de tv-serie The Avengers/De wrekers (1965-68) en aan het eind van haar carrière als Lady Olenna Tyrell in de serie Game of Thrones (2013-17). In de bioscoop vooral bekend als de enige Bond-girl die op het doek trouwde met agent 007, George Lazenby in On Her Majesty’s Secret Service (Peter Hunt, 1969) en tegenover Vincent Price in de klassieke Hammer-horrorfilm Theater of Blood (Douglas Hickox, 1973). Studeerde aan de Royal Academy of Dramatic Arts/RADA (1955-57) en was onder meer verbonden aan de Royal Shakespeare Company (1959-67). Ook sinds 1971 op Broadway. Filmdebuut als Helena in A Midsummer Night’s Dream (Peter Hall, 1968). Voorts in The Assassination Bureau (Basil Dearden, 1969), Julius Caesar (als Portia; Stuart Burge, 1970), The Hospital (Arthur Hiller, 1971), A Little Night Music (Harold Prince, 1977), The Great Muppet Caper (Jim Henson, 1981), Evil under the Sun (Guy Hamilton, 1982), A Good Man in Africa (Bruce Beresford, 1994), Parting Shots (Michael Winner, 1998), als de grootmoeder in Heidi (Paul Marcus, 2005), als moeder-overste in The Painted Veil (John Curran, 2006) en ten slotte in Breathe (Andy Serkis, 2017). Ze zal postuum verschijnen in Last Night in SoHo (Edgar Wright, 2021) en de remake als miniserie van Black Narcissus (Charlotte Bruus Christensen, 2021). Woonde samen met regisseur Victor Saville, daarna getrouwd met en gescheiden van respectievelijk de Israëlische schilder Menachem Gueffen en de Schotse edelman en theaterproducent Archibald Stirling. In 1994 in de adelstand verheven als Dame Commander of the British Empire.
DIANA RIGG
De jonge vrouw voor het vragende voetlicht
kijkt naar de verte, ontwaart einderglans,
waarin vechtlust zetelt: wenkende kans:
een heldin met uitdagend aangezicht!
Menige sterke, geharde boef zwicht
voor de juffrouw, wier strijd als sierlijke dans
handen en voeten maakt tot geduchte lans:
voor haar het volbrengen van daagse plicht.
De witte wand toont eens een echtgenote,
die tere en toostende aandacht schenkt
aan de man, pijnlijk door het lot gestoten.
De speelster wordt door vloeiend leven gedrenkt,
mag de kunst van Engeland vergroten,
daar moeder dochter bij ’t schouwburgwezen brengt.