91, Rome, 6 juli, gevolgen van een val
Italiaans componist, dirigent, trompettist en pianist, soms vermeld als Dan Savio of Leo Nichols. De invloedrijkste en wellicht bekendste filmcomponist aller tijden, vooral dankzij zijn samenwerking met regisseur-producent (en oud-klasgenoot op de lagere school) Sergio Leone, resulterend in dramatische en innovatieve scores voor de westerns Per un pugno di dollari/A Fistful of Dollars (1964), Per qualche dollaro in piu’/For a Few Dollars More (1965), Il buono, il brutto, il cattivo/The Good, the Bad and the Ugly (1966), C’era una volta il West/Once upon a Time in the West (1968) en Giu’ la testa/A Fistful of Dynamite/Duck, You Sucker! (1971), gevolgd door Leones Amerikaanse misdaadfilm Once upon a Time in America (1984). Late Oscar voor The Hateful Eight (Quentin Tarantino, 2015), voorafgegaan door een oeuvre-Oscar (2007) en vijf nominaties voor beste muziek: Days of Heaven (Terrence Malick, 1978), Gouden Palmwinnaar The Mission (Roland Joffé, 1986), The Untouchables (Brian De Palma, 1987), Bugsy (Barry Levinson, 1991) en Malèna (Giuseppe Tornatore, 2000).
Morricone studeerde trompet en compositie aan het conservatorium Santa Cecilia in Rome en liet zich bij voorkeur aanspreken als ‘maestro’. Hij schreef tussen 1961 en 2020 muziek voor meer dan 500 films, een ongelooflijke output, zelfs als je in aanmerking neemt dat hij soms thema’s of hele passages hergebruikte. De regisseur die in de meeste films muziek van Morricone gebruikte was Mauro Bolognini: veertien, waaronder Metello (1970), Fatti di gente perbene/La grande bourgeoise (1974), Per le antiche scale/In de klauwen van de waanzin (1975), L’eredità Ferramonti (1976) en Mosca addio (1987). Eerste soundtrack: Il federale (Luciano Salce, 1961). Een selectie zou in ieder geval titels moeten vermelden als I basilischi (Lina Wertmüller, 1963), I pugni in tasca (Marco Bellocchio, 1965), 7 pistole per i MacGregor (Franco Giraldi, 1966), Svegliati e uccidi/Too Soon to Die (Carlo Lizzani, 1966), Uccellacci e uccellini (Pier Paolo Pasolini, 1966), La battaglia di Algeri/De slag om Algiers (Gillo Pontecorvo, 1966), Un uomo a metà (Vittorio De Seta, 1966), Navajo Joe (Sergio Corbucci, 1966), I crudeli/The Hellbenders (Corbucci, 1967), Le streghe (segment Pasolini, 1967), La Cina è vicina/China is dichtbij (Bellocchio, 1967), L’harem (Marco Ferreri, 1967), Faccia a faccia/Face to Face (Sergio Sollima, 1967),
Diabolik (Mario Bava, 1968), Teorema (Pasolini, 1968), Partner. (Bernardo Bertolucci, 1968), Galileo (Liliana Cavani, 1968), Il grande silenzio/Levend of dood (Corbucci, 1968), Orgia (Pasolini, 1968), Il mercenario/A Professional Gun (Corbucci, 1968), Fräulein Doktor (Alberto Lattuada, 1969), La monacà di Monza/De non van Monza (Eriprando Visconti, 1969), Gli intoccabili/Machine Gun McCain (Giuliano Montaldo, 1969), Metti, una sera a cena/Love Circle (Giuseppe Patroni Griffi, 1969), Le clan des Siciliens (Henri Verneuil, 1969), Queimada (Pontecorvo, 1969), Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto/De dader staat boven verdenking (Elio Petri, 1970), L’uccello dalle piume di cristallo/The Bird with the Crystal Plumage (Dario Argento, 1970), Two Mules for Sister Sara (Don Siegel, 1970), I cannibali (Cavani, 1970), Hornets’ Nest (Phil Karlson en Franco Cirino, 1970), Città violenta/Violent City (Sollima, 1970), Quando le donne avevano la coda/Toen vrouwen staarten hadden (Pasquale Festa Campanile, 1970), La califfa (Alberto Bevilacqua, 1970), Il gatto a nove code/The Cat O’Nine Tails (Argento, 1971),
Sacco e Vanzetti (tevens songs door Joan Baez; Montaldo, 1971), Il Decameron (Pasolini, 1971), Sans mobile apparent (Philippe Labro, 1971), Gouden Palmwinnaar La classe operaia va in paradiso (Petri, 1971), Addio fratello crudele/’tis Pity She’s a Whore (Patroni Griffi, 1971), Le case/The Burglars (Verneuil, 1971), Maddalena (tevens song Chi mai; Jerzy Kawalerowicz, 1971), 4 mosche di velluto grigio/4 Flies on Grey Velvet (Argento, 1971), I racconti di Canterbury/The Canterbury Tales (Pasolini, 1972), Majstor I Margarita/De meester en Margarita (Aleksandar Petrovic, 1972), Bluebeard (Edward Dmytryk, 1972), L’attentat/Pact met de duivel (Yves Boisset, 1972), Un uomo da rispettare/Een man met lef (Michele Lupo, 1972), Le serpent (Verneuil, 1973), Rappresaglia/Massacre in Rome (George Pan Cosmatos, 1973), het Nederlandse Vaarwel (Guido Pieters, 1973), de Leone-productie Il mio nome è Nessuno/My Name Is Nobody (Tonino Valerii, 1973), Spasmo (Umberto Lenzi, 1974), de Nederlandse tv-film De dief (deel van het Herodotus-project; Krijn ter Braak, 1974), Il fiore delle mille e una note/1001 Nights (Pasolini, 1974), Le trio infernal (Francis Girod, 1974), Allonsanfàn (Paolo en Vittorio Taviani, 1974), Le secret (Robert Enrico, 1974), L’anticristo (Alberto De Martino, 1974), Peur sur la ville (Verneuil, 1975), Leonor (Juan Luis Buñuel, 1975), Der Richter und sein Henkel (Maximilian Schell, 1975), The Human Factor (Dmytryk, 1975), Un genio, due compare, un pollo/The Genius (Damiano Damiani, 1975), La donna della domenica (Luigi Comencini, 1975), Todo modo (Petri, 1976),
Novecento/1900 (Bertolucci, 1976), Il deserto dei Tartari (Valerio Zurlini, 1976), René la Canne (Girod, 1977), Exorcist II: The Heretic (John Boorman, 1977), Orca/Orca, the Killer Whale (Michael Anderson, 1977), Il prefetto di ferro (Pasquale Squitieri, 1977), Il gatto (Comencini, 1977), Cosi come sei (Lattuada, 1978), La cage aux folles (Édouard Molinaro, 1978), Viaggio con Anita (Mario Monicelli, 1979), Bloodline (Terence Young, 1979), La luna (Bertolucci, 1979), Il prato (Taviani en Taviani, 1979), I…comme Icare (Verneuil, 1979), Windows (Gordon Willis, 1980), The Island (Michael Ritchie, 1980), La banquière (Girod, 1980), La tragedia di un uomo ridicolo (Bertolucci, 1981), So Fine (Andrew Bergman, 1981), Le professionnel (Georges Lautner, 1981), Butterfly (Matt Cimber, 1982), The Thing (John Carpenter, 1982), White Dog (Samuel Fuller, 1982), La chiave (Tinto Brass, 1983), Le marginal (Jacques Deray, 1983), Sahara (Andrew V. McLaglen, 1983), Red Sonja (Richard Fleischer, 1985), Rampage (William Friedkin, 1987), Frantic (Roman Polanski, 1988), A Time of Destiny (Gregory Nava, 1988), Nuovo Cinema Paradiso (Tornatore, 1988), Casualties of War (De Palma, 1989), Fat Man and Little Boy (Joffé, 1989), Átame! (Pedro Almodóvar, 1989), Dimenticare Palermo (Francesco Rosi, 1990), Stanno tutti bene (Tornatore, 1990), State of Grace (Phil Joanou, 1990), Hamlet (Franco Zeffirelli, 1990), City of Joy (Joffé, 1992), Jona che visse nella balena (Roberto Faenza, 1993), La scorta (Ricky Tognazzi, 1993), In the Line of Fire (Wolfgang Petersen, 1993), Wolf (Mike Nichols, 1994), Genesi: La creazione e il diluvio/Genesis (Ermanno Olmi, 1994), Disclosure (Levinson, 1994), Pasolini, un delitto italiano (Marco Tullio Giordana, 1995), L’uomo delle stelle (Tornatore, 1995), La sindrome di Stendhal (Argento, 1996), U Turn (Oliver Stone, 1997), Lolita (Adrian Lyne, 1997), Bulworth (Warren Beatty, 1998), La leggenda del pianista sull’oceano (Tornatore, 1998), Il fantasma dell’opera/Phantom of the Opera (Argento, 1998), Mission to Mars (De Palma, 2000), Vatel (Joffé, 2000), Ripley’s Game (Cavani, 2002), Sorstalanság/Fateless (Lajos Koltai, 2005), La sconosciuta (Tornatore, 2006), Baarìa (Tornatore, 2009), Love Story (Florian Habicht, 2011) en La corrispondenza (Tornatore, 2016). Heel vaak warden muzikale thema’s van Morricone opnieuw gebruikt, bij voorbeeld in Kill Bill Vol. 2 (Tarantino, 2004), Death Proof (Tarantino, 2007), The Boat That Rocked (Richard Curtis, 2009), Inglourious Basterds (Tarantino, 2009), La solitudine dei numeri primi/De eenzaamheid van de priemgetallen (Saverio Costanzo, 2010) en Django Unchained (Tarantino, 2012). Voor televisie schreef hij onder meer de muziek bij de series Nostromo (Alastair Reid, 1966), Mosè/Moses the Lawgiver (Gianfranco De Bosio, 1974), Marco Polo (Montaldo, 1982-83), Via Mala (Tom Toelle, 1985) en zeven seizoenen van La piovra (1986-2001). Vader van componist Andrea en regisseur Giovanni Morricone.