92, Rome, 21 maart, natuurlijke dood
Italiaans regisseur en scenarioschrijver, roepnaam: Citto. Petekind van schrijver Luigi Pirandello, broer van schilderes Titina Maselli. Gespecialiseeerd in intieme drama’s met sterke vrouwenrollen en in politieke pamfletfilms. Winnaar van de speciale juryprijs in Venetië voor Storia d’amore (tevens scenario, acteerprijs voor Valeria Golino; 1986). Ook succesvol met I delfini/Silver Spoon Set (tevens scenario, 1960) en de verfilming van Alberto Moravia’s roman Gli indifferenti (tevens scenariobewerking met Suso Cecchi d’Amico; 1964). Voormalig assistent van Luchino Visconti en Michelangelo Antonioni debuteerde met de lange speelfilm Gli sbandati/Abandoned (tevens scenario; 1955), na eerder het segment Storia di Caterina te hebben geregisseerd (samen met Cesare Zavattini) in het zesluik L’amore in città (1953).
Eindexamen Centro Sperimentale in 1949. Maakte aanvankelijk een aantal korte documentaires, zoals Tibet proibito (bekroond in Venetië; 1949), Zona pericolosa (1951), Sport minore (1951) en Bambini (competitie Cannes; 1952). Tot zijn overige lange speelfilms behoren La donna del giorno (tevens scenario; 1957), een segment van Le italiane e l’amore (1961), Fai in fretta ad uccidermi… ho freddo! (tevens scenario; 1967), Ruba al prossimo tuo…/A Fine Pair (1968), Lettere aperte a un giornale della sera (tevens scenario en acteur; 1970), Il sospetto (tevens scenario; 1975), Codice privato/Private Access (tevens scenario, solo van Ornella Muti; 1988), Il segreto (competitie Berlijn, tevens scenario; 1990), L’alba (tevens scenario; 1991), Cronache del terzo millennio (tevens scenario; 1996), Civico zero (tevens scenario; 2007) en Le ombre rosse (tevens scenario; 2009). Maselli leverde bijdragen aan collectieve, vaak politiek geïnspireerde documentaires als L’addio a Enrico Berlinguer (1984), Roma dodici novembre 1994 (1995), Intolerance (1997), Un altro mondo è possibile (supervisie en scenario; 2001), La primavera del 2002 – L’Italia protesta, l’Italia si ferma (2002), Firenze, il nostro domani (2003), Lettere dalla Palestina (2003), All Human Rights for All (2008) en Scossa (2011). Scenariocredit voor Antonioni’s vroege films Cronaca di un amore (1950) en La signora senza camelie (1953). Speelde kleine gastrollen in Amarcord (Federico Fellini, 1973), La terrazza (Ettore Scola, 1980), E la nave va/And the Ship Sails On (Fellini, 1983) en The Name of the Rose (Jean-Jacques Annaud, 1986). Sinds 1944 actief lid van de Italiaanse communistische partij PCI, stapte in 1991 over naar de orthodoxe afsplitsing PRC. Had een lange relatie met schrijver en actrice Goliarda Sapienza.