78, La Ciotat (Bouches-du-Rhône), 23 december, natuurlijke dood
In het Frans protectoraat Marokko geboren Frans regisseur en scenarioschrijver, geboren als Maurice Cassenti. Won de Prix Jean Vigo voor de ook in Nederland uitgebrachte semi-documentaire L’affiche rouge (1976), over de verzetsgroep Manouchian. Ook zijn versie van La chanson de Roland (met Klaus Kinski in de titelrol, tevens scenario; 1978) kreeg enige internationale aandacht. Leidde op zijn 17de al de Cineclub van Lille, terwijl hij als contrabassist in jazzbandjes speelde. Maakte deel uit van een anarcho-communistisch netwerk rond filmmaker Chris. Marker. Eerste korte fictiefilm Flash Parc (1969) werd geselecteerd voor de Quinzaine in Cannes. Daarna regiedebuut met de in Lille opgenomen lange speelfilm Salut voleurs (1972). De korte fictiefilm L’agression (1973), over de moord op een gastarbeider, werd door de censuur verboden en in besloten voorstellingen vertoond. Voorts regisseerde en schreef hij de Frans-Israëlische coproductie Le testament d’un poète juif assassiné (naar een roman van Elie Wiesel; 1987).
Maakte talrijke documentaires, zoals Aïnama: Salsa pour Goldman (1980), Deuil en vingt-quatre heures (televisie; 1982), maar de meeste met jazzonderwerpen: Lettre à Michel Petrucciani (1983), Mystery Mister Ra (1984), Archie Shepp: Je suis jazz… c’est ma vie (1984), Wynton Marsalis: I Love to Swing (1996), Billie for ever (2012) en Changer le monde (met Shepp; 2020). Laatste documentaire: Le journal d’une jeune fille sourde (2021). Ook veel theaterwerk. Oprichter in 2010 van het jazzfestival van Porquerolles, een eiland voor de kust van Hyères (Var).