Jan Wouter van Reijen

80, Amsterdam, 13 maart, asbestkanker

Nederlands editor, cameraman, geluidsman en regisseur. Maakte verspreid over een lange periode bijzondere (korte) films, vaak vormgegeven in een systematische ordening, zoals die van 39 dichters in Wat ik niet zeggen kan (1981), een caleidoscoop van Hollandse interieurs in Cadans (tevens montage; 1986) en het voyeurisme van een filmoperateur in De zelfontbranding van gemalen kippenstront (tevens productie en montage; 1991). Ook maakte hij de lange documentaire over schilder Co Westerik Ik wil het niet zien, maar het moet (tevens scenario, camera, geluid en montage; 2002). Allengs een ‘oneman band’, een allround filmmaker die noodgedwongen alles zelf deed, ook om zijn onafhankelijkheid te behouden. Tot zijn latere films behoren de korte bewegingsstudie Kinetic (tevens productie, scenario, camera, geluid en montage; 2004), Droomhuis (een lang vervolg op Cadans, tevens scenario, camera, geluid en montage; 2004), het korte Gedichten uit zee – Domburg (tevens scenario, camera, geluid en montage; 2005), een pamflet tegen het beleid van het Nederlands Filmfonds Monddood (tevens productie, scenario, camera, production design, geluid en montage; 2006), de lange documentaire over alle Nederlandse ijssalons die ‘Venetië’ heten Het verloren paradijs (tevens productie, scenario, camera, geluid en montage; 2008), de lange documentaire Denkend aan Holland (over de rivier de Waal, tevens scenario, camera en montage; 2009) en Only You (over verliefdheid, tevens productie, scenario, camera, geluid, visual effects en montage; 2013). Studeerde eind jaren 60 aan de Filmacademie, waar hij de korte film Een dag uit het leven van Marjolein (1968) regisseerde. Monteerde onder meer de lange speelfilms De Stille Oceaan (Digna Sinke, 1984), De weg van het vlees (Ramón Gieling, 1985), Mathilde (Emile Poppe, 1985), De deur van het huis (Heddy Honigmann en Angiola Janigro, 1985), Hersenschimmen (Honigmann, 1988), Boven de bergen (Sinke, 1992), Vaarwel Pavel (Rosemarie Blank, 1999). Montage van korte fictiefilms als Mara (Angela Linders, 1985), Lolamoviola – Coma (Paula van der Oest, 1994), Het venster (BarBara Hanlo, 1997), Circular Objects in Several Movements (Hanlo, 1999) en Now Boarding (tevens camera; Blank, 2001)

Monteerde lange documentaires als Het geloof in de fantasie (Kees Hin, 1979), De berg (Gerrard Verhage, 1982), Het land van mijn ouders (tevens setgeluid; Marion Bloem, 1983), Noordeinde-Zuideinde (Gerard d’Olivat, 1990), Niets voor de eeuwigheid (Sinke, 1990), Bestemming Moskou (Lou Brouwers en D’Olivat, 1991), De natuurlijke ruimte (Frank Scheffer, 1993), From Zero (over John Cage; Scheffer, 1995), Zintuigen zijn de voetjes van de ziel (Birgit Hillenius, 1995), Het omgekeerde perspectief (Lily van den Bergh, 1996), Helicoper String Quartet (over Karlheinz Stockhausen; Scheffer, 1996), De weg (over Louis Andriessen; Scheffer, 1998), Tour des Légendes (Erik van Empel, 2003), Als het leven zelf (Blank, 2003), Als een vlieg naar de vlam (Hanlo, 2007), Over Haanstra (Rolf Orthel, 2007), Het moeras (Hanlo, 2008), Berliner Tagebuch (Blank, 2012), Sol LeWitt (Chris Teerink, 2012) en Jan Sierhuis zelfportret (Marte Visser, 2017).

Tot de vele korte documentaires die Van Reijen monteerde behoren Zwijgen over astma (Hin, 1975), Roodkapje verteld door 160 Nederlanders (Hin, 1976), Grootstad (Hin, 1980), Sandberg (Orthel, 1980), Tussen veertig en zestig (Elisabeth van Dorp, 1984), De omtrekkende beweging (Hans Fels, 1984), Duende (Gieling, 1986), Stoperas 1 & 2 (Scheffer, 1987), Afscheid (Sinke, 1990), Het Gibraltar van het noorden (D’Olivat, 1990), Jan Hanlo, en die man ben ik zelf (B. Hanlo, 1990), …and the Eareye Seeshears (Scheffer, 1992), Dichter bij de zee (Hanlo en Hillenius, 1993), Eclat (over Pierre Boulez; Scheffer, 1993), Gevangen bliksem (Frans van Erkel, 1993), Five Orchestral Pieces (over Arnold Schönberg; 1994), Onder de bomen (tevens setgeluid; Hanlo en Mark Fekkes, 1994), 19 Questions (over Cage; Scheffer, 1995) en Cinéma invisible – Babel, je moet alles weten (samen met Teerink, tevens sound design; Orthel). Geluidsman van Foto: Emmy Andriesse (Carrie de Swaan, 1991), Tiengemeten (Sinke, 2001) en Weemoed & Wildernis (Sinke, 2010), mixage van Platonov (Van der Oest, 1992). Camera voor De gevoelige plaat (Hin, 1976) en De laatste dagen van het atelier Frans van de Staak (Hin, 2002). Had een filmzaaltje aan huis, waar hij zelf voor vrienden en bekenden projecteerde en filmavondjes programmeerde.

2 gedachten over “Jan Wouter van Reijen”

  1. Jan Wouter was een van die zeldzame personen die tegelijkertijd compromisloos en tolerant zijn en dat zie je terug in zijn werk. Het gemis is groot.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.