76, Parijs, 16 juli, natuurlijke dood
Oorspronkelijk Engels actrice en zangeres. Dochter van actrice Judy Campbell, zuster van acteur en regisseur Andrew Birkin. Verkreeg de Franse nationaliteit en werd daar een vedette en stijlicoon, aanvankelijk vooral door haar relatie met zanger, liedjesschrijver en regisseur Serge Gainsbourg. Scoorde een wereldhit met het erotische duet met Gainsbourg Je t’aime, moi non plus (1969), dat hij aanvankelijk had geschreven voor zijn vorige partner Brigitte Bardot. Onttrok zich aan het imago van het ultieme zuchtmeisje door een lange filmcarrière, met als hoogtepunten de onderschatte film Je t’aime moi non plus (in een androgyne hoofdrol, die niets met de plaat te maken had, tegenover Warhol-ster Joe Dallesandro; Gainsbourg, 1976) en het door haar volgende partner geregisseerde La pirate (tegenover Maruschka Detmers; Jacques Doillon, 1984), maar werd ook bekend door rollen in komedies met Pierre Richard als La moutarde me monte au nez (Claude Zidi, 1974) en La course à l’échalote (Zidi, 1975). Was al een opvallend gezicht van de Londense Swinging Sixties, vooral door een geruchtmakende bijrol in Blow-Up (Michelangelo Antonioni, 1966), met voor die tijd in Engeland ongekende ‘frontal nudity’, en de hoofdrol van Penny Lane in het psychedelische Wonderwall (Joe Massot, 1968), aangekleed door het collectief The Fool en met muziek van George Harrison. Na edelfiguratie in The Knack …and How to Get It (Richard Lester, 1968) en The Idol (Daniel Petrie, 1966) eerste filmcredit voor haar rol als ‘exqusite thing’ in Kaleidoscope (jack Smight, 1966). Eerste Franstalige film was La piscine (tegenover Alain Delon en Romy Schneider; Jacques Deray, 1969), gevolgd door de hoofdrol tegenover Gainsbourg in Slogan (Pierre Grimblat, 1969). Ook in films als Les chemins de Katmandou (tegenover Gainsbourg; André Cayatte, 1969), Cannabis/Het speelgoed van de duivel (tegenover Gainsbourg; Pierre Koralnik, 1970), Romansa konjokradice/Romance of a Horsethief (Abraham Polonsky, 1971), Don Juan (tegenover Bardot; Roger Vadim, 1973), La morte negli occhi del gatto/Seven Deaths in the Cat’s Eyes (top-billed; Antonio Margheriti, 1973), Projection privée (François Leterrier, 1973), Le mouton enragé (Michel Deville, 1974), Dark Places (Don Sharp, 1974), Sérieux comme le plaisir (top-billed; Robert Benayoun, 1975), Catherine et Cie (top-billed; Michel Boisrond, 1975), 7 morts sur ordonnance (Jacques Rouffio, 1975),
L’animal (Zidi, 1977), de Agatha Christie-verfilmingen Death on the Nile (John Guillermin, 1978) en Evil Under the Sun (Guy Hamilton, 1982), Au bout du bout du banc (Peter Kassovitz, 1979), Egon Schiele – Exzesse (Herbert Vesely, 1980), La fille prodigue (top-billed; Doillon, 1981), Circulez, y a rien à voir (top-billed; Patrice Leconte, 1983), L’ami de Vincent (Pierre Granier-Deferre, 1983), L’amour par terre (top-billed; Jacques Rivette, 1984), Dust (top-billed; Marion Hänsel, 1985), Le neveu de Beethoven (Paul Morrissey, 1985), La femme de ma vie (Régis Wargnier, 1986), Soigne ta droite (top-billed; Jean-Luc Godard, 1987), Comédie! (top-billed; Doillon, 1987), Kung-fu master! (Agnès Varda, 1988),
het documentaire portret Jane B. par Agnès V. (Varda, 1988), Daddy Nostalgie (Bertrand Tavernier, 1990), La belle noiseuse (Rivette, 1991) en de hermontage Divertimento (Rivette, 1992), Les 101 nuits de Simon Cinéma (cameo; Varda, 1995), On connaît la chanson (Alain Resnais, 1997), A Soldier’s Daughter Never Cries (James Ivory, 1998), The Last September (Deborah Warner, 1999), Reines d’un jour (Marion Vernoux, 2001), Mariées mais pas trop (top-billed; Catherine Corsini, 2003), 36 vues du Pic Saint Loup/Around a Small Mountain (top-billed; Rivette, 2009), Thelma, Louise et Chantal (top-billed; Benoît Pétré, 2010), Venuto al mondo/Twice Born (Sergio Castellitto, 2012) en Quai d’Orsay (Tavernier, 2013). Laatste rol in de voor een Oscar genomineerde Zwitserse korte film La femme et le TGV (top-billed; Timo von Gunten, 2016). Werd door haar dochter Charlotte Gainsbourg geportretteerd in de intieme documentaire Jane par Charlotte (2021). Regisseerde en schreef het in haar buitenhuis in Bretagne opgenomen Boxes (tevens hoofdrol; 2007), alsmede een van de dertig segmenten van de episodenfilm voor Amnesty International Contre l’oubli (1991). Zong een ruim dozijn studioalbums vol, plus een half dozijn concertalbums. Was een libertijns rolmodel voor de formalistische Franse cultuur, die haar vervolgens succesvol incorporeerde. Zo werd de rieten mand die ze bij wijze van handtas overal mee naar toe nam door Hermès getransformeerd tot de fameuze Birkin-tas. Gescheiden van de Engelse filmcomponist John Barry. Moeder van fotograaf Kate Barry (1967-2013) en de actrices en zangeressen Charlotte Gainsbourg en Lou Doillon.