73, Gent, 30 maart, hartstilstand
Belgisch acteur. Zoon van BRT-televisiedirecteur Bert Leysen bouwde een imposante carrière op in Nederlandse, Belgische en Franse films, en soms ver daarbuiten. Won een Gouden Kalf voor zijn hoofdrol in Felice.. Felice… (top-billed; Peter Delpeut, 1998) en werd eerder genomineerd in dezelfde categorie voor de korte film Tralievader (Danniel Danniel, 1995). Kalfnominatie voor mannelijke bijrol in Waldstille (Martijn Maria Smits, 2018). In België Ensor-nominatie voor zijn hoofdrol in Façades (Nathalie Basteyns en Kaat Beels, 2017). Semi-autobiografische hoofdrol in het door zijn ex-vrouw Rita Horst geregisseerde en geschreven Romeo (1990). Internationaal bekendste films: Le lit (Marion Hänsel, 1982), Je vous salue, Marie (Jean-Luc Godard, 1985), Ei (top-billed; Danniel, 1988), Le maītre de musique (Gérard Corbiau, 1988), het voor een Oscar genomineerde Daens (Stijn Coninx, 1992), Trahir (top-billed; Radu Mihaileanu, 1993), La reine Margot (Patrice Chéreau, 1994), Tykho Moon (Enki Bilal, 1996), Train de vie (Mihaileanu, 1998), Grimm (Alex van Warmerdam, 2003), Soeur Sourire (Coninx, 2009), The American (Anton Corbijn, 2010) en Le tout nouveau testament (Jaco Van Dormael, 2015). Na zijn eindexamen aan de Studio Herman Teirlinck (1974) verhuisde Leysen naar Nederland, waar hij speelde bij gezelschappen als Toneelgroep De Appel, het Publiekstheater, Baal en het RO Theater. Zijn allereerste filmrol was in de nooit officieel uitgebrachte filmversie van de opvoering bij De Appel van Aeschylos’ Agamemnoon (Erik E. de Vos, 1975), maar zijn eerste opvallende filmoptreden was in de titelrol van Rubens, schilder en diplomaat (top-billed; Roland Verhavert, 1975). Daarna volgden rollen in Nederlandse producties als Het meisje met het rode haar (Ben Verbong, 1981), Come-back (Jonne Severijn, 1981), Maya (Emanuel Boeck, 1982), De Stille Oceaan (Digna Sinke, 1984), De grens (top-billed; Leon de Winter, 1984), Gebroken spiegels (Marleen Gorris, 1984), Parfait amour (Jean van de Velde, 1985), De prooi (Vivian Pieters, 1985), De deur van het huis (top-billed; Heddy Honigmann en Angiola Janigro, 1985), Rosa Rosa (Martin Uitvlugt, 1990), Een wolk van groen (Kees Hin, 1990), Alissa in Concert (Erik van Zuylen, 1990), Eline Vere (Harry Kümel, 1991), Openbaringen van een slapeloze (Pim de la Parra, 1991), Boven de bergen (Sinke, 1992), De Johnsons (Rudolf van den Berg, 1992), Rooksporen (Frans van de Staak, 1992), Missing Link (Ger Poppelaars, 1999), de internationale coproductie The Crossing (Nora Hoppe, 1999), Moonlight (Paula van der Oest, 2002), Zomerhitte (Monique van de Ven, 2008), 2/11 Het spel van de wolf (Thomas Korthals Altes, 2014), Gluckauf (Remy van Heugten, 2015), Pink Moon (Floor van der Meulen, 2022) en Onder de blote hemel (Lilian Sijbesma, 2023), alsmede de korte films Speelgoed (Johan van der Keuken, 1984), Requiem (top-billed; Sjef Lagro, 1986), Schrödingers kat (Paolo Pistolesi, 1990), Opéra Kino (Rien Hagen, 1990), Ogenschijnlijk (top-billed; Richard Valk, 1992), Viaduc (Danniel, 1992), A Lapse of Memory (Fiona Tan, 2007) en Ga niet naar zee (Sander Burger, 2018).
Tot de Belgische producties waarin Leysen speelde behoren In alle stilte (Ralf Boumans, 1978), L’oeuvre au noir (André Delvaux, 1988), Sailors Don’t Cry (Marc Didden, 1990), Dilemma (Freddy Coppens, 1990), Sur la terre comme au ciel (Hänsel, 1992), L’ordre du jour (Michel Khleifi, 1993), Miss Montigny (Miel Van Hoogenbemt, 2005), Een ander zijn geluk (Fien Troch, 2005), Élève libre (Joachim Lafosse, 2008), de documentaire Antwerpen Centraal (Peter Krüger, 2011), Het vonnis (Jan Verheyen, 2013), Souvenir (Bavo Defurne, 2016), Le passé devant nous (Nathalie Teirlinck, 2016), Back to Utopia (Fabio Wuytack, 2016), Tueurs (Jean-François Hensgens en François Troukens, 2017), Resurrection (top-billed; Kristof Hoornaert, 2017), Autour de Luisa (Olga Baillif, 2017), Seule à mon mariage (Marta Bergman, 2018), Temps mort (Eve Duchemin, 2023) en de Netflixproductie Noise (Steffen Geypens, 2023).
Verhuisde in 2000 naar Parijs en speelde in Franse (co)producties als Macbeth (de opera van Verdi, als Banco met de zangstem van Samuel Ramey; Claude d’Anna, 1987), Un samedi sur la terre (Diane Bertrand, 1996), L’inconnu de Strasbourg (Valeria Sarmiento, 1998), Le pique-nique de Lulu Kreutz (Didier Martiny, 2000), Faites comme si je n’étais pas là (Olivier Jahan, 2000), Princesses (Sylvie Verheyde, 2000), Le roi danse (Corbiau, 2000), Lisa (Pierre Grimblat, 2001), Le pacte des loups (Christophe Gans, 2001), Les âmes fortes (Raúl Ruiz, 2001), La sirène rouge (Olivier Megaton, 2002), Le lièvre de Vatanen (Marc Rivière, 2006), L’été indien (Alain Raoust, 2007), Requiem pour une tueuse (Jérôme Le Gris, 2011), Jeune et jolie/Young (François Ozon, 2013), Cadences osbtinées (Fanny Ardant, 2013), Malgré la nuit (Philippe Grandrieux, 2015), Louis-Ferdinand Céline (Emmanuel Bourdieu, 2016) en La dernière folie de Claire Darling (Julie Bertuccelli, 2018),
Voorts in het Italiaanse Desiderando Giulia (Andrea Barzini, 1986), Colpo di luna/Moon Shadow (Alberto Simone, 1995) en Gli occhi dell’altro (Gianpaolo Tescari, 2005), het Amerikaanse Swing Kids (Thomas Carter, 1993) en A Hidden Life (Terrence Malick, 2019), het Engelse True Blue (top-billed; Ferdinand Fairfax, 1996), het Hongaars-Nederlandse The Gambler (Károly Makk, 1997), het Duits-Belgisch-Brits-Amerikaans-Franse The Commissioner (George Sluizer, 1998), het Duitse Tattoo (Robert Schwentke, 2002) en Schussangst (Dito Tsintsadze, 2003) en het Portugese Photo (Carlos Saboga, 2012).
Belangrijkste tv-rollen waren die van de op Ferdie E. gebaseerde ontvoerder in De langste reis (Pieter Verhoeff, 1996), die in de series Hoffman’s honger (De Winter, 1993), De 9 dagen van de gier (top-billed; Boris Paval Conen, 2001), De enclave (Willem van de Sande Bakhuyzen, 2002) en Vechtershart (2015-17) en in de telefilm Maten (Verhoeff, 1999). Tweelingbroer van curator, festivaldirecteur en Erasmusprijswinnaar barones Frie Leysen (1950-2020).