76, Yellow Springs OH, 1 december, blaaskanker
Amerikaans documentairemaker. Gedurende ruim 50 jaar verantwoordelijk voor onafhankelijke documentaires, veelal over vrouwen en over de arbeidersklasse Ze won een Oscar voor American Factory (samen met Steven Bognar, 2019) en werd drie keer eerder genomineerd, voor Union Maids (samen met Jim Klein en Miles Mogulescu, 1976), Seeing Red: Stories of American Communists (samen met Klein, 1983) en voor The Last Truck: Closing of a GM Plant (samen met Bognar, 2009) in de categorie korte documentaire. Maakte met Klein Growing Up Female (1971), een van de eerste Amerikaanse films van de tweede feministische golf. Tot haar overige films behoren Methadone: An American Way of Dealing (met Klein, 1974), de speelfilm Emma and Elvis (1992), A Lion in the House (over kinderen met kanker; met Bognar, 2006), het korte Sparkle (met Bognar, 2012) en Making Morning Star (met Bognar, 2015), 9to5: The Story of a Movement (met Bognar, 2020) en het covid-project Dave Chappelle: This Time This Place (met Bognar, 2021). Naast al haar eigen films produceerde Reichert ook bij voorbeeld The Dream Catcher (Ed Rathke, 1999), This Train (Aralee Strange-Mason, 2001), het korte Gravel (Bognar, 2003), en Saving Mes Aynak (Brent E. Huffman, 2014). Medeoprichter van distributiemaatschappij New Day Films (sinds 1971) en van het filmmakerscollectief The Media House in Dayton OH. Gescheiden van regisseur Jim Klein, getrouwd met regisseur Steven Bognar.