83, Amsterdam, 4 oktober, doodsoorzaak onbekend
Nederlands filmmaker. Zoon van cineast Jan Hin. Winnaar in 1985 van L.J. Jordaanprijs voor zijn (toen al zeer grote) gehele oeuvre, dat in ieder geval kwantitatief zijn weerga niet kent in Nederland. Voornamelijk beschouwende, als een gedicht naar een vorm zoekende documentaires, vaak met een kunstzinnig onderwerp, bij voorbeeld voor de tv-rubriek Beeldspraak. Werkte veel samen met scenarioschrijver K. Schippers, componist Otto Ketting en researcher Sandra van Beek. Enkele lange speelfilms: Soldaten zonder geweren (1985), Het schaduwrijk (1993) en Woyzeck – een man wordt moordenaar (2005). Maakte de Filmacademie niet af, maar werd camera-assistent bij Makkers staakt uw wild geraas (Fons Rademakers, 1960) en Het mes (Fons Rademakers, 1961) en later regieassistent van zijn leermeester Bert Haanstra, onder meer bij Zoo (1961) en Alleman (1963). Eerste eigen korte documentaire: Onderaards (1965), in opdracht van de Nederlandse Aardolie Maatschappij. Een greep uit zijn rond de 120 documentaires: Cri-tick (1967), Gas voor Muggenbeet (1970), Een geschenk is de drager van een boodschap (1971), Als de mensen toch tevreden zijn (1972), Er zijn nog Zeeuwen (1972), Albert Vogel en Couperus (1973), Den Biesbos (1973), Portret van de uitgever Geert van Oorschot (1974), Ger van Elk (1974), Lezers van Max de Jong (1974), Jan Hanlo en zijn onderwerpen (1974), De Dikke Van Dale (1974), Pieter Holstein (1974), Leve het geld, weg met de mensen (samen met filmcollectief De Rode Lantaren; 1974), Bel canto (1974), De zintuigen van Jan G. Elburg (1975), Zwijgen over astma (1975), Naar aanleiding van een krantebericht (samen met Jonne Severijn en Rolf Orthel, 1975), De sonnetten van Jan Kal (1975), Diploma’s geen (1975), de simultaan vertoonde Vijf films van niks (1975), Multatuli’s musea (1975), Armando en het gevecht (1976), De ui (1976), Jan Roeland en de tafel (1976), N.V. Walt van Praag en de toren naar de hemel (1976), Roodkapje verteld door 160 Nederlanders (1976),
De gevoelige plaat (over de fotocollectie van Merkelbach; 1976), De bloemen van het kwaad (1977), Marga Minco en de vragen (1977), Naar aanleiding van een dagboek (1977), De Nieuwe Gemeenschap en het ideaal (1977), Pierre Kemp en het huis op nr. 17 (1977), De salon van het verdriet (1978), De vriendschap tussen Jan van Nijlen en Richard Minne (1978), Het archief (1979), Het geloof in de fantasie (1979), Grootstad (1980), De enkele jaren uitgestelde dood (1980), De boetedoening van een eenbalkspeler (1982), Lichtval (1983), Het theater van het geheugen (1982), De moerasruiter uit het paradijs (1983), Langzame dans als verzoeningsrite (1983), Zeur niet (1983), Sublieme momenten (1985), Na de Jodenvervolging…beelden van een nieuwe generatie (1985), Leven of theater (over Charlotte Salomon; 1987), Wadden boven water (1988), Colour of Holland (1989), Een wolk van groen (over De Groene; 1990), Ghatak (samen met Peter Delpeut, Heddy Honigmann en Marc-Paul Meyer; 1990), Huishoudens van steen (1991), Volharding (1994), De zon heeft alles gezien (1994), De Wallers (over filmjournalisten Ellen en G. Waller; 1994), de video-installatie Theresienstadt – film of waarheid (samen met Van Beek, 1995), Kom, Casanova kom (1996), Broken Circle (1998), Narcis, het loon van schoonheid (1998), Een taal met een vreemde (1998), De laatste dagen van het atelier Frans van de Staak (2002), Gedichten uit zee – Zomerzee (2003), Hommage to Simon Field (2004),
De schilderkunst (over Vermeer; 2005), Divine Excess (2005), Jaap Hillenius, poging om dichterbij te komen (2006), De match (2008), De boomgaard/Find the Orchard (samen met Patrice Kennedy, 2009), Ik zag ruimte (2009), De beslissing van Wim Maljaars (samen met Van Beek, 2011), Het scherpe oog van Aat Veldhoen (2011) en De fietser (2018). Kort tv-drama onder meer Het vieze hondje (naar Jan Hanlo; 1968), De vraag op het antwoord (naar Pessoa; 1981), De laatste reis (over componist Matthijs Vermeulen; 1987), Zaanse nachten (1999), Frans! Monument voor een filmmaker (in de trant van Frans van de Staak; 2002), de dansfilm Dancing across the Water – Meissie, meissie (2002) en Cinéma invisible – Het boek (2005). Zijn laatste film, Leven, een droom. Zeven manieren om afscheid te nemen (2021) regisseerde Hin samen met Diego Gutiérrez. De première vindt postuum plaats tijdens de 41e editie van het Nederlands Film Festival. Speelde een rol in de korte film De strijd der volharding (naar aanleiding van vijf jaar Dutch Directors Guild; Paul Cohen, 2003). Zin werk vormde het onderwerp van de film Herberg van het geheugen (Barbara den Uyl, 2015). In 2016, bij de overdracht van Hins filmarchief aan EYE, verscheen Sandra van Beeks monografie De 250 filmblikken van Kees Hin. Vervulde talloze bestuursfuncties in Nederlandse filmwereld, onder meer bij Film International/International Filmfestival Rotterdam, (Nederlands) Filmmuseum/EYE en Productiefonds (voorloper van het Filmfonds). Vader van editor Barbara Hin, voor wie hij de door haar geregisseerde korte film Door de muur (1990) monteerde.