86, Santander, 18 september, natuurlijke dood
Spaans regisseur en scenarioschrijver, voluit Mario Camus García. Zijn verfilming van Miguel Delibes’ roman Los santos inocéntes/The Holy Innocents (1984) over het leven van arme boeren en dagloners in Extremadura, werd een grote hit in het Spanje van na Franco, maar ook in de arthouses van veel andere landen. Hoofdrolspelers Francisco Rabal en Alfredo Landa deelden in Cannes de prijs voor beste acteur. Eerder won Camus al de Gouden Beer in Berlijn voor La colmena/The Beehive (naar Camilo José Cela; 1982) over de nasleep van de Spaanse Burgeroorlog. Eindexamen filmschool in 1963, waarna hij succes oogstte met zijn eerste lange speelfilms, Los farsantes (1963) en de boksfilm Young Sánchez (1964). Voorts onder meer Con el viento solano/With the East Wind (met flamencodanser Antonio Gades; 1966), Cuando tú no estás (de eerste van drie films met popzanger Raphael; 1966), de Italiaanse coproductie Grazie amore mio/Volver a vivir (1968), Esa mujer (1969), de western met Terence Hill La collera del vento/Revenge of Trinity (1970), La leyenda del alcalde de Zalamea (1973), Los pájaros de Baden-Baden (1975), La joven casada (1975), Los días del pasado (1977), La casa de Bernarda Alba (naar F. García Lorca, vertoond in ‘Un certain regard’ van Cannes; 1987), Sombras en una batalla (1993), El color de las nubes (1997) en El prado de las estrellas (2007). Behalve zijn eigen films schreef Camus ook voor andere regisseurs, met name Carlos Saura: Los golfos (1960) en Llanto por un bandido (1964). Ook scenario voor de eigentijdse variant op Goethes Werther (Pilar Miró, 1986), het Cubaanse Gallego (Manuel Octavio Gómez, 1988), Beltenebros (Miró, 1991), El pájaro de la felicidad (Miró, 1993), Más allá del jardín (Pedro Olea, 1996) en het Argentijnse Roma (Adolfo Aristarain, 2004). In 2011 onderscheiden met een Goya (nationale filmprijs) voor zijn hele oeuvre.