84, Stuttgart, 13 maart, natuurlijke dood
Italiaans chef-cameraman en regisseur, woonde sinds de jaren 80 in Duitsland. Draaide voor regisseursduo Paolo en Vittorio Taviani Gouden Palmwinnaar Padre padrone (1977) en hun eerdere speelfilm San Michele aveva un gallo (1973). Na het succes van Padre padrone verdween Masini geruime tijd uit de filmwereld en werd onderwijzer aan een antroposofische school in Rome. Eindexamen Centro Sperimentale in Rome in 1962. Vaste cameraman van de avantgardistische regisseur Carmelo Bene, bij films als Nostra Signora dei Turchi (1968), Don Giovanni (1970), Salomè (1972), Un Amleto di meno (1973) en de documentaire Il barocco leccese (1968). Zelf regisseerde Masini twee korte experimentele films, Il sogno di Anita (1963) en Immagine del tempo (1964), alsmede de documentaire X chiama Y (1967). Tot zijn overige films als cameraman behoren Bolle (Silvano Agosti, 1963), Il profumo della signora in nero (Francesco Barilli, 1974), Il tempo dell’inizio (Luigi Di Gianni, 1974), Faccia di spia (Giuseppe Ferrara, 1975), Allegro non troppo (Bruno Bozzetto, 1975) en Eine Frau mit Verantwortung (Ula Stöckl, 1978). Keerde terug als cameraman van de documentaire Why Buddha? (Paolo Brunatto, 1992), over de totstandkoming van de speelfilm Little Buddha (Bernardo Bertolucci, 1993). Draaide herhaaldelijk in Afrika geproduceerde en opgenomen speelfilms, zoals het Angolese O herói (Zézé Gamboa, 2002), het Ethiopische TEZA (Haile Gerima, 2004) en het Mozambikaanse Virgin Margarida (Licinio Azevedo, 2010). Laatste films als chef-camera waren Tutto parla di te (Alina Marazzi, 2012) en Mar (Margarida Gil, 2018).