90, Seillans (Var), 8 maart, doodsoorzaak onbekend
Oorspronkelijk Zweeds acteur, eigenlijk Carl Adolf von Sydow, die na zijn (tweede) huwelijk met filmmaker Catherine Brelet in 1997 de Franse nationaliteit verwierf. Werd een internationale ster door zijn hoofdrol van een middeleeuwse ridder die schaakt met de Dood in Det sjunde inseglet/Het zevende zegel (Ingmar Bergman, 1957). Bouwde ook een omvangrijke internationale filmografie op door rollen van Jezus Christus in The Greatest Story Ever Told (George Stevens, 1965) tot Bond-schurk Blofeld in Never Say Never Again (Irvin Kershner, 1983) en van duivels uitdrijvende priester in The Exorcist (William Friedkin, 1973) tot de Raaf met Drie Ogen in de tv-serie Game of Thrones (2016). Twee Oscarnominaties, voor de hoofdrol in Gouden Palwinnaar Pelle Erobreren/Pelle the Conqueror (Bille August, 1987) en een bijrol in Extremely Loud & Incredibly Close (Stephen Daldry, 2011).
Zoon van een hoogleraar etnologie van Pruisische afkomst in Lund en een barones, studeerde aan de toneelschool Dramaten in Stockholm, eindexamen 1951. Vanaf 1955 werkte hij met regisseur Bergman in het theater in Malmö. Ze zouden na Het zevende zegel nog tien films samen maken: Smulstronstället/Wilde aardbeien (1957), Nära livet/Op de drempel van het leven (1958), Ansiktet/The Magician/Het gezicht (1958), Jungfrukällan/De maagdenbron (1960), Såsom i en spegel/Als in een donkere spiegel (1961), Nattvardsgästerna/Winter Light/De avondmaalsgasten (1963), Vargtimmen/Het uur van de wolf (1968), Skammen/Schaamte (1968), En passion/The Passion of Anna (1969) en The Touch/Beröringen (1971), alsmede het door Bergman geschreven, gedeeltelijk autobiografische Den goda viljan/Good Intentions (Gouden Palm; August, 1992).
Filmdebuut in Bara en mor (Alf Sjöberg, 1949), gevolgd door onder meer August Strindbergs Fröken Julie (Sjöberg, 1951), Prästen i Uddarbo (Kenne Fant, 1957), Bröllopsdagen/The Wedding Day (Fant, 1960), Älskarinnan/The Mistress (Vilgot Sjöman, 1962) en Här har du ditt liv/Here Is Your Life (Jan Troell, 1966). Na een Hollywooddebuut als Jezus volgden onder meer The Reward (Serge Bourguignon, 1965), als missionaris in de verfilmde bestseller Hawaii (George Roy Hill, 1966), The Kremlin Letter (John Huston, 1970), The Night Visitor (Laslo Benedek, 1971), The Emigrants/Utvandrarna (Troell, 1971) en het vervolg Nybyggarna/The New Land (Troell, 1972), Embassy (Gordon Hessler, 1972), Hermann Hesses Steppenwolf (Fred Haines, 1974), het Frans-Belgische Trompe l’oeil (Claude d’Anna, 1975), Three Days of the Condor (Sydney Pollack, 1975), The Ultimate Warrior (Robert Clouse, 1975), het Italiaanse Cuore di cane (naar Boelgakov; Alberto Lattuada, 1976), Cadaveri eccellenti (Francesco Rosi, 1976) en Il deserto dei Tartari (Valerio Zurlini, 1976), het Mexicaanse Foxtrot (Arturo Ripstein, 1976), Voyage of the Damned (Stuart Rosenberg, 1976), Exorcist II: The Heretic (John Boorman, 1977), March or Die (Dick Richards, 1977), Brass Target (John Hough, 1978), Hurricane (Troell, 1979), het Frans-Duitse La mort en direct/Death Watch (Bertrand Tavernier, 1980), de stripverfilming Flash Gordon (als keizer Ming; Mike Hodges, 1980), de voetbalfilm Victory/Escape to Victory (Huston, 1981), Conan the Barbarian (John Milius, 1982), Ingenjör Andrées luftfärd/The Flight of the Eagle (Troell, 1982), Dune (David Lynch, 1984), Il pentito (Pasquale Squitieri, 1985), Hannah and her Sisters (Woody Allen, 1986), Oviri (als Strindberg; Henning Carlsen, 1986), Duet for One (Andrei Konchalovsky, 1986), Una vita scellerata (als paus Clemens VII; Giacomo Battiato, 1990), het Australische Father (John Power, 1990), Awakenings (Penny Marshall, 1990), A Kiss before Dying (James Dearden, 1991),
Europa (alleen stem, als verteller; Lars von Trier, 1991), Bis ans Ende der Welt/Until the End of the World (Wim Wenders. 1991), Oxen (Sven Nykvist, 1991), het Poolse Dotkniecie reki/The Silent Touch (Krzysztof Zanussi, 1992), Needful Things (Fraser C. Heston, 1993), Judge Dredd (Danny Cannon, 1995), Lumière et compagnie (segment Liv Ullman, 1995), in de titelrol van Hamsun (Troell, 1996), Jerusalem (August, 1996), What Dreams May Come (Vincent Ward, 1998), Snow Falling on Cedars (Scott Hicks, 1999), Non ho sonno/I Can’t Sleep (Dario Argento, 2001), Vercingétorix (Jacques Dorfmann, 2001), het Spaanse Intacto (Juan Carlos Fresnadillo, 2001), Minority Report (Steven Spielberg, 2002), Le scaphandre et le papillon/The Diving Bell and the Butterfly (Julian Schnabel, 2007), Rush Hour 3 (Brett Ratner, 2007), Un homme et son chien (Francis Huster, 2008), Solomon Kane (Michael J. Bassett, 2009), Oscar et la dame rose (Eric-Emmanuel Schmitt, 2009), Shutter Island (Martin Scorsese, 2010), Robin Hood (Ridley Scott, 2010), The Letters (tegenover Rutger Hauer; William Riead, 2014), Star Wars: Episode VII – The Force Awakens (J. J. Abrams, 2015), Les premiers, les derniers/The First, The Last (als vogelverschrikker; Bouli Lanners, 2016), Kursk (Thomas Vinterberg, 2018) en het postuum uit te brengen Griekse Echoes of the Past (Nicholas Dimitropoulos, 2020). Von Sydow regisseerde één lange speelfilm, het Deens-Zweedse Ved vejen/Katinka (1988).