94, Saint-Philbert-sur-Risle (Eure), 12 mei, hersenbloeding
Frans acteur en regisseur. Tussen debuut in Le point du jour (Henri Daquin, 1949) en laatste rol in het Belgische Le goût des myrtilles (Thomas De Tier, 2014) favoriet van nagenoeg alle grote Franse en sommige Italiaanse, Spaanse, Portugese, Britse, Egyptische en Duitse regisseurs. Onder meer subliem in Dillinger è morto (Marco Ferreri, 1969), Les choses de la vie (Claude Sautet, 1970), Le charme discret de la bourgeoisie (Luis Buñuel, 1972), Themroc (Claude Faraldo, 1973), La grande bouffe (Ferreri, 1973), Grandeur nature (tevens productie; Luis Garcia Berlanga, 1974), Vincent, François, Paul et les autres (Sautet, 1974) en Mauvais sang (Leos Carax, 1986). Won acteursprijs in Cannes voor Salto nel vuoto (Marco Bellocchio, 1980) en de Zilveren Beer voor Une étrange affaire (Pierre Granier-Deferre, 1981). De laatste rol was ook de eerste van slechts vier nominaties voor een César als beste acteur. De overige waren voor La diagonale du fou (Richard Dembo, 1984), Milou en mai (Louis Malle, 1990) en La belle noiseuse (Jacques Rivette, 1991). Oeuvreprijs European Film Awards (2011) na nominaties voor Je rentre à la maison (Manoel de Oliveira, 2001), Belle toujours (De Oliveira, 2006) en Habemus papam (Nanni Moretti, 2011). Brak internationaal door, na vele bijrollen en hoofdrollen in het theater, in Le mépris (Jean-Luc Godard, 1963). Een greep uit de vroege films zou zich kunnen beperken tot Destinées (segment Jean Delannoy, 1954), Interdit de séjour/Liefde die duur betaald wordt (Maurice de Canonge, 1955), French Cancan (Jean Renoir, 1955), het Oost-Duitse Ernst Thälmann – Führer seiner Klasse (Kurt Maetzig, 1955), Les mauvaises rencontres (Alexandre Astruc, 1955), La mort en ce jardin (Buñuel, 1956), Les sorcières de Salem (Raymond Rouleau, 1957), Nathalie (Christian-Jaque, 1957), Rafles sur la ville (Pierre Chenal, 1958), La dragée haute (eerste keer top-billed; Jean Kerchner, 1960), Le rendez-vous (Delannoy, 1961), Les petits drames (Paul Vecchiali, 1961), Le doulos (Jean-Pierre Melville, 1962) en Le jour et l’heure (René Clément, 1963).
Daarna onder veel meer Le journal d’une femme de chambre (Buñuel, 1964), De l’amour (Jean Aurel, 1964), Masquerade (Basil Dearden, 1965), Compartiment tueurs/Moord in de slaapwagen (Costa-Gavras, 1965), Lady L (Peter Ustinov, 1965), La guerre est finie (Alain Resnais, 1966), La curée/De prooi (Roger Vadim, 1966), La voleuse (voor het eerst tegenover Romy Schneider; Jean Chapot, 1966), Les créatures (Agnès Varda, 1966), Paris, brûle-t-il?/Is Paris Burning?/Brandt Parijs? (Clément, 1966), Les demoiselles de Rochefort (Jacques Demy, 1967), Un homme de trop (Costa-Gavras, 1967), Belle de jour (Buñuel, 1967), Benjamin ou Les mémoires d’un puceau (Michel Deville, 1968), Diabolik (Mario Bava, 1968), La chamade (Alain Cavalier, 1968), La voie lactée (als markies De Sade; Buñuel, 1969), Topaz (Alfred Hitchcock, 1969), L’invasion (Yves Allégret, 1970), Max et les ferrailleurs (Sautet, 1971), La poudre d’escampette (Philippe de Broca, 1971), La décade prodigieuse/Ten Days Wonder (Claude Chabrol, 1971), L’udienza/De audiëntie (Ferreri, 1972), Liza (Ferreri, 1972), L’attentat/Pact met de duivel (Yves Boisset, 1972), La femme en bleu (Deville, 1973), Les noces rouges (Chabrol, 1973), Le Far-West (als opperhoofd; Jacques Brel, 1973), Touche pas à la femme blanche (tevens productie; Ferreri, 1974), Le trio infernal (Francis Girod, 1974), Le fantôme de la liberté (Buñuel, 1974), Leonor (tevens productie; Juan Luis Buñuel, 1975), Sept morts sur ordonnance (Jacques Rouffio, 1975), La dernière femme (Ferreri, 1976), Todo modo (Elio Petri, 1976), F…comme Fairbanks (Maurice Dugowson, 1976), Mado (Sautet, 1976), René la Canne (Girod, 1977), L’imprécateur (Jean-Louis Bertuccelli, 1977), Des enfants gâtés (tevens productie; Bertrand Tavernier, 1977), La part du feu (Étienne Périer, 1978), L’état sauvage (tevens productie; Girod, 1978), La petite fille en velours bleu (Alan Bridges, 1978), Le sucre (Rouffio, 1978), Le mors aux dents (Laurent Heynemann, 1979), Der Preis fürs Überleben (tevens productie; Hans Noever, 1980), Atlantic City, USA (Malle, 1980), La fille prodigue (Jacques Doillon, 1981), Espion, lève-toi (Boisset, 1982), La passante du Sans-Souci (Rouffio, 1982), La nuit de Varennes/Un nuovo mondo (als Louis XVI; Ettore Scola, 1982), Passion (Godard, 1982), Oltre la porta (Liliana Cavani, 1982), Gli occhi, la bocca (Bellocchio, 1982), Une chambre en ville (Demy, 1982), Viva la vie (Claude Lelouch, 1984), Success Is the Best Revenge (Jerzy Skolimowski, 1984), Péril en la demeure (Deville, 1985), Partir, revenir (Lelouch, 1985), Adieu Bonaparte (Youssef Chahine, 1985), Le paltoquet (Deville, 1986), La puritaine (Doillon, 1986), Das weite Land (Luc Bondy, 1987), L’homme voilé (Maroun Bagdadi, 1987), Maladie d’amour (Jacques Deray, 1987), La vie crevée (Guillaume Nicloux, 1992), Al-mohager/The Immigrant (Chahine, 1994), L’ange noir (Jean-Claude Brisseau, 1994), Les 101 nuits de Simon Cinéma (Varda, 1995), Compagna di viaggio (Peter del Monte, 1996), Party (De Oliveira, 1996), Tykho Moon (Enki Bilal, 1996), Généalogies d’un crime (Raoul Ruiz, 1997), Rien sur Robert (Pascal Bonitzer, 1999), Les acteurs (Bertrand Blier, 2000), Tout va bien, on s’en va (Claude Mouriéras, 2000), Ce jour-là (Ruiz, 2003), Jardins en automne (Otar Iosseliani, 2006), Ne touchez pas la hache (Rivette, 2007), Boxes (Jane Birkin, 2007), het korte Rencontre unique (als Nikita Chroesjstjov; De Oliveira, 2007), Trilogia II: I skoni tou hronou/The Dust of Time (Theodoros Angelopoulos, 2008), Vous n’avez encore rien vu (Resnais, 2012), Holy Motors (Carax, 2012) en Linhas de Wellington (Valeria Sarmiento, 2012). Maakte op 71-jarige leeftijd zijn regiedebuut met Alors voilà (1997), gevolgd door La plage noire (samen geschreven met derde echtgenote Ludivine Clerc; 2001) en C’est pas tout à fait la vie dont j’avais rêvé (ook geschreven met Clerc; 2005). Schreef ook samen met Jean-Claude Carrière en Luciano Tovoli de scenariobewerking van Ismail Kadaré’s roman De generaal van het dode leger tot Il generale dell’armata morte (tevens producent en acteur; Tovoli, 1983). In politiek opzicht altijd boegbeeld van links Europa gebleven. Getrouwd geweest met onder meer de actrices Éléonore Hirt en Juliette Gréco.