Mona Freeman

87, Beverly Hills, 23 mei, na een lange ziekte

Amerikaans actrice. Ontdekking (na verkiezing tot Miss Subways) van Howard Hughes, die haar contract doorverkocht aan Paramount. Speelde aanvankelijk vooral bobbysoxers, de bakvissen van de jaren 40, zelfs toen ze al veel ouder was. Werd zelfs in haar eerste rol, in Double Indemnity (Billy Wilder, 1944) vervangen door Jean Heather, omdat ze te jong oogde voor de rol. Debuteerde hetzelfde jaar in Till We Meet Again (Frank Borzage, 1944), daarna in films van verschillende studio’s. Onder meer Together Again (Charles Vidor, 1944), Roughly Speaking (Michael Curtiz, 1945), Junior Miss (George Seaton, 1945), Danger Signal (Robert Florey, 1945), Black Beauty (top-billed; Max Nosseck, 1946),

That Brennan Girl (Alfred Santell, 1946), Dear Ruth (William D. Russell, 1947), Mother Wore Tights/Moeder was actrice (Walter Lang, 1947), Variety Girl (George Marshall, 1947), Isn’t It Romantic? (Norman Z. McLeod, 1948), Streets of Laredo (Leslie Fenton, 1949), The Heiress/De erfgename (William Wyler, 1949), Dear Wife (Richard Haydn, 1949), I Was a Shoplifter (Charles Lamont, 1950), Copper Canyon/Revolver vechters (John Farrow, 1950), Branded/Mannen van staal (Rudolph Maté, 1950), Dear Brat (top-billed; William A. Seiter, 1951),
Darling, How Could You! (Mitchell Leisen, 1951), The Lady from Texas (Joseph Pevney, 1951), Flesh and Fury (Pevney, 1952), tegenover Dean Martin en Jerry Lewis in Jumping Jacks (Norman Taurog, 1952), Thunderbirds (John H. Auer, 1952), Angel Face (Otto Preminger, 1952), Before I Wake (top-billed; Alfred S. Rogell, 1954), Battle Cry (Raoul Walsh, 1955), The Road to Denver (Joseph Kane, 1955), Dial 999/The Way Out (top-billed; Montgomery Tully, 1955), Hold Back the Night (Allan Dwan, 1956), Huk! (John Barnwell, 1956), Dragoon Wells Massacre (Harold Schuster, 1957) en The World Was His Jury (Fred F. Sears, 1958). Daarna uitsluitend televisie. Legde zich later toe op het schilderen van portretten. Weduwe van acteur Jack Ellis.