Het Schimmenrijk

67, New York, 2 mei, borstkanker

Oorspronkelijk Engels actrice, die de Amerikaanse nationaliteit aannam. Dochter van het acteursechtpaar Michael Redgrave en Rachel Kempson, jongere zus van de acteurs Vanessa en de nog geen maand eerder overleden Corin Redgrave. Twee Oscarnominaties, voor de hoofdrol van een Bridget Jones avant la lettre in Georgy Girl (Silvio Narizzano, 1966) en de bijrol van de laconieke huishoudster in Gods and Monsters (Bill Condon, 1998). Voor elk van beide prestaties won ze wel een Golden Globe. Debuteerde met een klein rolletje in Tom Jones (geregisseerd door haar zwager Tony Richardson, 1963). Zeer actief in het theater en op televisie. Uitgebreide filmografie vermeldt onder meer rollen in Girl with Green Eyes (Desmond Davis, 1967), The Deadly Affair (Sidney Lumet, 1966), de mod-musical Smashing Time (ook als zangeres van acht liedjes; Davis, 1967), The Virgin Soldiers (John Dexter, 1969), Last of the Mobile Hot Shots (Lumet, 1970), Every Little Crook and Nanny (Cy Howard, 1972), Everything You Always Wanted to Know about Sex But Were Afraid to Ask (Woody Allen, 1972), als Xaviera Hollander in The Happy Hooker (Nicholas Sgarro, 1975), The Big Bus (James Frawley, 1976), tegenover Roger Moore in Sunday Lovers (episode van Bryan Forbes, 1980), Getting It Right (Randal Kleiser, 1989), Shine (Scott Hicks, 1996), Strike! (Sarah Kernochan, 1998), The Annihilation of Fish (Charles Burnett, 1999), tegenover Madonna in The Next Best Thing (John Schlesinger, 2000), How to Kill Your Neighbor’s Dog (Michael Kalesniko, 2000), Spider (David Cronenberg, 2002), Unconditional Love (P.J. Hogan, 2002), Peter Pan (Hogan, 2003), Kinsey (Condon, 2004), tegenover zus Vanessa en nicht Natasha Richardson in The White Countess (James Ivory, 2005), The Jane Austen Book Club (Robin Swicord, 2007) en Confessions of a Shopaholic (Hogan, 2009).

90, Rome, 28 april, natuurlijke dood

Italiaans scenarioschrijver. Vormde met collega Agenore Incrocci (1919-2005) het legendarische scenarioduo Age-Scarpelli, dat de commedia all’Italiana hielp definiëren en later nieuwe impulsen gaf, vooral in hun werk voor regisseur Ettore Scola, die aanvankelijk ook scenario’s met hen schreef voor andere regisseurs. Ze wonnen de scenarioprijs in Cannes voor La terrazza (Scola, 1980) en kregen Oscarnominaties voor I compagni (Mario Monicelli, 1963) en Casanova ’70 (Monicelli, 1965). Zonder Age werd Scarpelli ook genomineerd voor Il postino (Michael Radford, 1994). Het scenario van Age-Scarpelli voor de avonturenfilm Le fatiche di Ercole/Hercules (Pietro Francisci, 1958) en de spaghettiwestern The Good, the Bad and the Ugly/Il buono. il brutto e il cattivo (Sergio Leone, 1966) werden door de regisseur afgewezen, maar toch bleef hun naam op de credits staan.

De lange samenwerking van het duo begon in 1949 met Vivere a sbafo (Giorgio Ferroni, 1949). Tot de lange lijst van overige films behoren Totò cerca casa (Monicelli en Steno, 1949), Totò e le donne (Monicelli en Steno, 1952), Don Camillo e l’on. Peppone (Carmine Gallone, 1955), Il bigamo (Luciano Emmer, 1956), Il medico e lo stregone (Monicelli, 1957), I soliti ignoti/Big Deal on Madonna Street (Monicelli, 1958), La grande guerra (Monicelli, 1959), Risate di gioia (Monicelli, 1960), Il mattatore (Dino Risi, 1960), Tutti a casa (Luigi Comencini, 1960), The Best of Enemies (Guy Hamilton, 1961), A cavallo della tigre (Comencini, 1961), La marcia su Roma (Risi, 1962), I mostri (Risi, 1963), Sedotta e abbandonata (Pietro Germi, 1964), Signore e signori (Germi, 1966), Io, io, io…e gli altri (Alessandro Blasetti, 1966), L’armata Brancaleone (Monicelli, 1966), Le streghe (segment van Monicelli, 1967), Riusciranno i nostri eroi a ritrovare l’amico misteriosamente scomparso in Africa? (Scola, 1968), Dramma della gelosia (Scola, 1970), C’eravamo tanto amati (Scola, 1974), La donna della domenica (Comencini, 1975), Sunday Lovers (segment van Risi, 1980), Nudo di donna (Nino Manfredi, 1981), Le bal (Scola, 1983), Maccheroni (Scola, 1985) en La famiglia (Scola, 1987). In samenwerking met anderen dan Age (onder wie zijn zoon Giacomo Scarpelli) schreef hij films als Totò le Moko (Carlo Ludovico Bragaglia, 1949), Celluloide (Carlo Lizzani, 1995), La cena (Scola, 1998) en N (Io en Napoleone) (Paolo Virzi, 2006).

SIN IN THE SUBURBS

89, New York, 26 april, na een korte ziekte

Amerikaans regisseur en scenarioschrijver, soms opererend onder het pseudoniem Karl Andersson. In de jaren zestig met collega’s als Russ Meyer en Radley Metzger pionier van het sexploitatiegenre, maar zou later overstappen op harde porno. Debuteerde officieel met de low-budgetproductie Lash of Lust (1962). Tot zijn bekendste softpornotitels behoren Sin in the Suburbs (1964), Pandora and the Magic Box (1965), Flesh and Lace (1965), The Love Merchant (1966), The Swap and How They Make It (1966), Moonlighting Wives (1966), The Bed and How to Make It! (1966), The Sex Cycle (1967), Anything for Money (1967), Vibrations (1968), Odd Triangle (1968), Deep Inside (1968), het Zweedse Inga/Jag – en oskuld (1968) en The Seduction of Inga/Någon att älska (1971), All the Sins of Sodom (1968). The Indelicate Balance (1969), Passion in Hot Hollows (1969), The Young, Erotic Fanny Hill (1971), Young Playthings (1972), Swedish Wildcats/Every Afternoon (1972), Der Fluch der schwarzen Schwestern/The Devil’s Plaything (1974), Deep Throat Part II (met Linda Lovelace; 1974), Confessions of a Young American Housewife (1974), Butterflies (1975), Abigail Lesley Is Back in Town (1975), Slippery When Wet (1976), Misty (1976), Inside Jennifer Welles (1977), Kärleksön/Hot Swedish Summer (1978), Deep Inside Annie Sprinkle (1981) en Inside Little Oral Annie (als Kenneth Morse, 1984). Laatste film: Suburban Secrets (2004).

73, Bremerton WA, 25 april, emfyseem

Amerikaans actrice en zangeres. Debuteerde met de titelrol in de B-film The Bonnie Parker Story (William Witney, 1958). Daarna vooral veel televisie, filmrollen in bijvoorbeeld Riot in Juvenile Prison (Edward L. Cahn, 1959), tegenover Lou Costello in The 30 Foot Bride of Candy Rock (Sidney Miller, 1959), It’s a Mad Mad Mad Mad Worild (Stanley Kramer, 1963), Good Neigbor Sam (David Swift, 1964), The Great Race (Blake Edwards, 1965), That Darn Cat! (Robert Stevenson, 1965), Who’s Minding the Mint? (Howard Morris, 1967) en Never a Dull Moment (Jerry Paris, 1968). Getrouwd met Tarzan-regisseur Robert Day.

THE GREAT RACE

82, Londen, 25 april, doodsoorzaak onbekend

Engels (scenario)schrijver. Behoorde met onder meer John Osborne en Kingsley Amis tot de angry young men, die de realiteit van jongeren uit de Britse arbeidersklasse in de literatuur introduceerden. Hun boeken en toneelstukken werden vaak verfilmd door regisseurs die hetzelfde hadden gedaan in de Free Cinema van de jaren vijftig. Enigszins neerbuigend werd dan vaak gesproken van ‘gootsteenrealisme’ (kitchen sink realism). Voor twee films naar zijn bekendste werken schreef Sillitoe ook zelf het scenario: Saturday Night and Sunday Morning (Karel Reisz, 1960) en The Loneliness of the Long Distance Runner (Tony Richardson, 1962). Een minder bekende, Amerikaanse verfilming, van zijn boek The General, was Counterpoint (Ralph Nelson, 1967). Ook schreef hij de film The Ragman’s Daughter (Harold Becker, 1972).

75, Tours, 23 april, gevolgen van een val

In Frankrijk wonend Amerikaans producent. Tekende samen met Anatole Dauman voor de productie van Gouden Palmwinnaar Paris, Texas (Wim Wenders, 1984). Produceerde ook Blue Collar (Paul Schrader, 1978), Hammett (Wenders, 1982), At Close Range (James Foley, 1986) en Shadow of China (Mitsuo Yanagimachi, 1990). Eerder lang actief als productieleider, bijvoorbeeld van Zabriskie Point (Michelangelo Antonioni, 1970), The Last Picture Show (Peter Bogdanovich, 1971) en The Getaway (Sam Peckinpah, 1972).

Trailer till Hammett från rstvideos trailerarkiv.