Amerikaans scenarioschrijver en regisseur, voluit Thomas Frank Mankiewicz. Zoon van regisseur-scenarist Joseph L. Mankiewicz en neef van Citizen Kane-auteur Herman J. Mankiewicz. Staat als schrijver op de credits van drie opeenvolgende James Bond-films: Diamonds Are Forever (Guy Hamilton, 1971), Live and Let Die (Hamilton, 1973) en The Man with the Golden Gun (Hamilton, 1974), maar werkte als scriptdokter ook mee aan andere 007-afleveringen en de serie rond Superman. Tot zijn officiële werk behoren The Sweet Ride (Harvey Hart, 1968), de tegencultuurkomedie Mother, Jugs & Speed (Peter Yates, 1976), The Cassandra Crossing (George Pan Cosmatos, 1976), The Eagle Has Landed (John Sturges, 1976) en Ladyhawke (Richard Donner, 1985). Schreef en regisseerde een moderne filmversie van de politieserie Dragnet (1987) en regisseerde de John Candy-klucht Delirious (1991).
Italiaans scenariste, eigenlijk Giovanna Suzanna Cecchi. Doyenne van de grote bloeiperiode van de Italiaanse cinema, die zowel sleutelbijdragen leverde aan het neorealisme als aan het oeuvre van regisseur Luchino Visconti. Kreeg slechts één (gedeelde) Oscarnominatie, voor Casanova 70 (Mario Monicelli, 1975); haar bewerking met Ennio Flaiano van het script van Roman Holiday (William Wyler, 1953) was officieus, zodat alleen Dalton Trumbo daar de scenario-Oscar voor kreeg. Wel ontving Cecchi d’Amico in 1994 een speciale Gouden Leeuw voor haar hele carrière.
Dochter van scenarist Emilio Cecchi begon als journalist en vertaler van Engelstalige toneelstukken. Eerste geproduceerde script was Mio figlio professore (Renato Castellani, 1946). Schreef met anderen neorealistische klassiekers als Ladri di biciclette/Fietsendieven (Vittorio de Sica, 1948), Miracolo a Milano (De Sica, 1951) en Bellissima (Visconti, 1951). Met de laatste regisseur zou ze bijna een leven lang samenwerken, aan films als Senso (1954), Le notti bianche (naar Dostojevski; 1957), Rocco e i suoi fratelli/Rocco en zijn broers (1960), Il gattopardo/De tijgerkat (1963), Vaghe stelle dell’orsa (1965), Lo straniero/The Stranger (naar Camus; 1967), Ludwig (1972), Gruppo di famiglia in un interno/Conversation Piece (1974) en L’innocente (naar D’Annunzio; 1976). Ook schreef ze voor Michelangelo Antonioni La signora senza camelie (1953), I vinti (1953) en Le amiche (naar Pavese; 1954), alsmede de nog steeds populaire boevenkomedie I soliti ignoti/Big Deal on Madonna Street/Met boeven vangt men boeven (Monicelli, 1958). Voorts onder veel meer Roma città libera (Marcello Pagliero, 1946), Vivere in pace (Luigi Zampa, 1947), Il delitto di Giovanni Episcopo (naar D’Annunzio; Alberto Lattuada, 1947), L’onorevole Angelina (Zampa, 1947), Fabiola (Alessandro Blasetti, 1949), Le mure di Malapaga (René Clément, 1949), Cielo sulla palude (Augusto Genina, 1949), Camicie rosse (Goffredo Alessandrini, 1952), Peccato che sia una canaglia (Blasetti, 1954), Proibito (Monicelli, 1954), La fortuna di essere donna (Blasetti, 1956), La sfida (Francesco Rosi, 1958), I magliari (Rosi, 1959), Estate violenta (Valerio Zurlini, 1959), Risate di gioia (Monicelli, 1959), It Started in Naples (Melville Shavelson, 1960), The Best of Enemies (Guy Hamilton, 1961), Salvatore Giuliano (Rosi, 1962), Boccaccio ’70 (episoden van Monicelli en Visconti, 1962), Gli indifferenti (Francesco Maselli, 1964), Infanzia, vocazione en prime esperienze di Giacomo Casanova, Veneziano (Luigi Comencini, 1969), Metello (Mauro Bolognini, 1970), La mortadella/Lady Liberty (Monicelli, 1971), Fratello Sole, Sorella Luna/Brother Sun, Sister Moon (Franco Zeffirelli, 1972), Le avventure di Pinocchio (Comencini, 1972), Caro Michele (Monicelli, 1976), Jesus of Nazareth/La vita di Gesu’ (Zeffirelli, 1977), Les mots pour le dire (José Pinheiro, 1983), Cuore (Comencini, 1984), Le due vite di Mattia Pascal (naar Pirandello; Monicelli, 1985), Speriamo che sia femmina (Monicelli, 1986), Oci ciornie/Dark Eyes (naar Tsjechov; Nikita Michalkov, 1987) en de documentaire Il mio viaggio in Italia (Martin Scorsese, 1999).
In New York geboren Canadees acteur met Amerikaanse vader en Canadese moeder. Werd vooral bekend als licht excentrieke verschijning in films van regisseur Atom Egoyan, zoals The Adjuster (1991), het segment En passant in Montréal vu par… (1991), The Sweet Hereafter (1997), Where the Truth Lies (2005), het segment Artaud Double Bill in A chacun son cinéma (2007) en Adoration (2008). Ook veelgevraagd bijrolacteur in Amerikaanse producties, vaak met een min of meer onafhankelijk karakter. Debuteerde in Me (John Palmer, 1975). Ook in films als Death Hunt (Peter R. Hunt, 1981), Highpoint (Peter Carter, 1982), WarGames (John Badham, 1983), Of Unknown Origin (George P. Cosmatos, 1983), Harry & Son (Paul Newman, 1984), Mrs. Soffel (Gillian Armstrong, 1984), Turk 182! (Bob Clark, 1985), The Bedroom Window (Curtis Hanson, 1987), Hearts of Fire (Richard Marquand, 1987), Iron Eagle II (Sidney J. Furie, 1988), Twins (Ivan Reitman, 1988), Millennium (Michael Anderson, 1989), Breaking In (Bill Forsyth, 1989), Where the Heart Is (John Boorman, 1990), Dances with Wolves (Kevin Costner, 1990), My Cousin Vinny (Jonathan Lynn, 1992), Hero (Stephen Frears, 1992), Sommersby (Jon Amiel, 1993), Josh and S.A.M. (Billy Weber, 1993), Beethoven’s 2d (Rod Daniel, 1993), Whale Music (top-billed; Richard J. Lewis, 1994), Camilla (Deepa Mehta, 1994), Unstrung Heroes (Diane Keaton, 1995), Devil in a Blue Dress (Carl Franklin, 1995), Cutthroat Island (Renny Harlin, 1995), Love and Death on Long Island (Richard Kwietniowski, 1997), A Life Less Ordinary (Danny Boyle, 1997), Mousehunt (Gore Verbinski, 1997), Entrapment (Amiel, 1999), The Art of War (Christian Duguay, 2000), Hostage (John Woo, 2002), Owning Mahowny (Kwietniowski, 2003), Being Julia (István Szabó, 2004), It’s a Boy Girl Thing (Nick Hurran, 2006) en Blindness (Fernando Meirelles, 2008). Zal postuum verschijnen in Casino Jack (George Hickenlooper, 2010) en Conduct Unbecoming (Furie, 2010).
Russisch regisseur en scenarist, eigenlijk Indoestrij Vasiljevitsj Talankin. Debuteerde als co-regisseur van Georgi Danelija met de in Karlovy Vary bekroonde film uit de zogeheten ‘dooiperiode’ onder Chroesjtsjov Serjozja/Splendid Days (1960). Won vervolgens in Venetië de Speciale Juryprijs voor Vstoeplenije/Introduction (1962). Latere films trokken minder aandacht, zoals een biografie van Tsjaikovski (1969) en een verfilming van Tolstojs Father Sergius/Otets Sergij (1978). Docent aan de vermaarde Moskouse filmschool VGIK.
Frans bijrolactrice, pseudoniem van Louise Isabelle Maria Puret. Césarnominatie voor La femme d’à côté (François Truffaut, 1981). Onder meer in Si Versailles m’était conté (Sacha Guitry, 1953), Mais ne nous délivrez pas du mal (Joël Séria, 1970), La communion solennelle (René Féret, 1976), Dites-lui que je l’aime (Claude Miller, 1977), La tortue sur le dos (Luc Béraud, 1978), La jument vapeur (Joyce Buñuel, 1978), Mon oncle d’Amérique (Alain Resnais, 1979), La passante du Sans-Souci (Jacques Rouffio, 1981), Toute une nuit (Chantal Akerman, 1981), Le destin de Juliette (Aline Issermann, 1982), La vie est un roman (Resnais, 1982), Poussière d’ange (Edouard Niermans, 1986), Noce blanche (Jean-Claude Brisseau, 1989) en Le coeur fantôme (Philippe Garrel, 1995). Weduwe van acteur Henri Virlojeux.
Nederlands rietblazer, componist, orkestleider, theatermaker en platenbaas. Medeoprichter van het improvisatiegezelschap Instant Composers Pool (met drummer Han Bennink en pianist Misha Mengelberg; 1967) en het strijdlustige antikapitalistische ensemble De Volharding (met componist Louis Andriessen; 1972) heeft zich een levenlang beziggehouden met vele soorten muziek, van bebop tot Kurt Weill, van smartlap tot opera. Die eclectische interesse maakte van hem een intrigerende filmcomponist, een van de belangrijkste in de Nederlandse film van de jaren zeventig en tachtig. Vaak viel in zijn filmmuziek een ironische ondertoon te herkennen. Won in 1982 een Gouden Kalf voor de vakprijs muziek. Begon als filmcomponist met werk voor Johan van der Keuken, bij Een film voor Lucebert (1967). Eerste speelfilmscore was voor het debuut Blindgangers (Ate de Jong, 1977). Schreef voorts onder meer muziek bij de films De snelheid 40/70 (Van der Keuken, 1970), Beauty (Van der Keuken, 1970), De nieuwe ijstijd (Van der Keuken, 1974), De Palestijnen (Van der Keuken, 1975), Voorjaar (Van der Keuken, 1976), De platte jungle (Van der Keukem, 1978), Dag dokter (De Jong, 1978), Doodzonde (René van Nie, 1978), La fille de Prague avec un sac très lourd (Danielle Jaeggi, 1979), Twee vrouwen/Twice a Woman (naar Harry Mulisch; George Sluizer, 1979), De meester en de reus (Van der Keuken, 1980), de eerste winnaar van het Gouden Kalf als beste lange speelfilm Het teken van het beest (Pieter Verhoeff, 1980), De weg naar het zuiden (Van der Keuken, 1981), het Freek de Jonge-vehikel De illusionist (Jos Stelling, 1984), De ijssalon (Dimitri Frenkel Frank, 1985), De nieuwe golf (Digna Sinke, 1985), I♥$ (Van der Keuken, 1986), De kkkomediant (Casper Verbrugge, 1986), de korte fictiefilm Zondags (Victor Nieuwenhuijs en Maartje Seyferth, 1988), het portret van vakbondsleider Arie Groenevelt Radicaal en rechtlijnig (Remy Vlek, 1992), Hexagon (segment On Animal Locomotion; Van der Keuken, 1994), de verkiezingsdocumentaire De keuken van Kok (Niek Koppen, 1998), Soekarno Blues (Hans Hylkema, 1999) en het televisieportret van politica Annemarie Grewel Ik sta altijd (Maud Keus, 2004). Hoofdpersoon van de documentaire Time Is an Empty Bottle of Wine (Netty van Hoorn, 2000), naar aanleiding van een internationale tournee van het Willem Breuker Kollektief. Komt aan het woord in de documentaires over Van der Keuken Leven met je ogen (Ramón Gieling, 1997) en over dichter en jazzliefhebber Jules Deelder Jazz Is My Religion (Gerard Wessel, 2006). De eerder dit jaar overleden filmmaker Carrie de Swaan was bezig met een multimediale inventarisatie van het oeuvre van Breuker. Levenspartner van actrice Olga Zuiderhoek.
