Paul Bisciglia


81, Nanterre, 18 april, natuurlijke dood

In Algerije geboren Frans bijrolacteur. Tot zijn ruim honderd piepkleine bijdragen aan films behoren die in Méfiez-vous des blondes (André Hunebelle, 1950), Sous le ciel de Paris (Julien Duvivier, 1950), Avant le déluge (André Cayatte, 1953), Funny Face (Stanley Donen, 1957), Les cousins (Claude Chabrol, 1958), Paris nous appartient (Jacques Rivette, 1959), Le signe du lion (Eric Rohmer, 1959), La belle américaine (Robert Dhéry en Pierre Tchernia, 1961), Cherchez l’idole (Michel Boisrond, 1963), Paris brûle-t-il?/Is Paris Burning? (René Clément, 1965), Hibernatus/Vriezen we dood, dan vriezen we dood (Edouard Molinaro, 1969), Bof…anatomie d’un livreur (Claude Faraldo, 1971), Le cinéma de papa (Claude Berri, 1971), Un meurtre est un meurtre (Etienne Périer, 1972), Les aventures de rabbi Jacob (Gérard Oury, 1973), La gifle (Claude Pinoteau, 1974), L’important c’est d’aimer (Andrzej Zulawski, 1974), Lumière (Jeanne Moreau, 1975), L’aile ou la cuisse (Claude Zidi, 1976), L’animal (Zidi, 1977), Anthracite (Edouard Niermans, 1980) en Un monde sans pitié (Eric Rochant, 1989).

Sotigui Kouyaté


73, Parijs, 17 april, acute longaandoening

In het huidige Mali (Frans Soedan) geboren, in Opper-Volta (nu Burkina Faso) opgegroeid Frans acteur, behorende tot het Mandinka-volk. Won een Zilveren Beer voor zijn rol in London River (Rachid Bouchareb, 2009). Was onder meer voetballer en verhalenverteller (griot) voordat hij in films ging spelen. Onder meer in Black mic-mac (Thomas Gilou, 1985), Descente aux enfers (Francis Girod, 1986), Y’a bon les blancs (Marco Ferreri, 1987), Boulevards d’Afrique (Jean Rouch en Tam-Sir Doueb, 1988), L’Africana (Margarethe von Trotta, 1989), The Mahabharata (Peter Brook, 1989), The Sheltering Sky (Bernardo Bertolucci, 1990), Golem (Amos Gitaj, 1991), IP5 (Jean-Jacques Beineix, 1991), Sale gosse (Claude Mouriéras, 1994), La genèse (Cheick Oumar Sissoko, 1998), Little Sénégal (Bouchareb, 2000), Dirty Pretty Things (Stephen Frears, 2001), The Truth about Charlie (Jonathan Demme, 2001). Vader van regisseur Dani Kouyaté.

Dede Allen


86, Los Angeles, 17 april, beroerte

Amerikaans editor, eigenlijk Dorothea Carothers Allen. Baanbrekend editor en in Hollywood een van de eersten die een solocredit kreeg voor montage. Paste de moderne opvattingen van de nouvelle vague, zoals jump cuts en overlappend geluid, toe in de mainstream. Won een Oscar voor Dog Day Afternoon (Sidney Lumet, 1975) en kreeg nominaties voor Reds (samen met Craig McKay; Warren Beatty, 1981) en Wonder Boys (Curtis Hanson, 2000). Viel al eerder op door haar dynamische montage van films als The Hustler (Robert Rossen, 1961) en Bonnie and Clyde (Arthur Penn, 1967). Begon haar loopbaan als koerier voor Columbia Pictures, daarna geluidssnijder en montageassistent. Eerste zelfstandig gemonteerde film: Odds against Tomorrow (Robert Wise, 1959). Voorts onder meer America, America (Elia Kazan, 1963), Rachel, Rachel (Paul Newman, 1968), Alice’s Restaurant (Penn, 1969), Little Big Man (Penn, 1970), Slaughterhouse-Five (George Roy Hill, 1972), Serpico (Lumet, 1973), Night Moves (Penn, 1975), The Missouri Breaks (Penn, 1976), Slap Shot (Hill, 1977), The Wiz (Lumet, 1978), Harry & Son (Newman, 1984), The Breakfast Club (John Hughes, 1985), The Milagro Beanfield War (Robert Redford, 1988), Henry & June (Phil Kaufman, 1990), The Addams Family (Barry Sonnenfeld, 1991), John Q (Nick Cassavetes, 2002) en Fireflies in the Garden (Dennis Lee, 2008). Executive producer van Reds (Beatty, 1981). In de jaren negentig hoofd postproductie van Warner Bros.

Dick Top


69, Loenen aan de Vecht?, 16 april, hersentumor

Nederlands acteur en theaterregisseur. Speelde vanaf 1960 bij gezelschappen als Het Masker, Proloog en de Haagse Comedie. Sinds 1969 vooral actief als regisseur van drama, opera en musical in onder meer de Verenigde Staten, Duitsland en Oostenrijk. Twee kleine filmrollen, in De vergeten medeminnaar (Giovanni Korporaal, 1963) en Der Mörder (Ottokar Runze, 1979).

Anabel Shaw


88, Santa Barbara, 16 april, borstkanker

Amerikaans filmactrice, pseudoniem van Marjorie Henshaw. Veelal second lead onder contract bij Fox, vooral in film noir. Onder meer Shock (Alfred L, Werker, 1946), Strange Triangle (Ray McCarey, 1946), Home, Sweet Homicide (Lloyd Bacon, 1946) en de musical Mother Wore Tights (Walter Lang, 1947). Daarna bij andere studio’s in Bulldog Drummond Strikes Back (Frank McDonald, 1947), Secret beyond the Door… (Fritz Lang, 1947), Hold That Baby! (Reginald Le Borg, 1949), Gun Crazy/Deadly is the Female (Joseph H. Lewis, 1950) en To Hell and Back (Jesse Hibbs, 1955).

Michael Pataki


72, North Hollywood, 15 april, kanker

Amerikaans bijrolacteur. Hoewel hij top-billing kreeg in de B-film Zoltan: Hound of Dracula/Dracula’s Dog (Albert Band, 1978), vooral bekend geworden door bescheidener rollen als heavy. Zo speelde Pataki een vliegtuigkaper in Airport ’77 (Jerry Jameson, 1977), een opzichter van een begraafplaats in Dead and Buried (Gary Sherman, 1981), een Russische coach in Rocky IV (Sylvester Stallone, 1984) en een sinistere arts in Halloween 4: The Return of Michael Myers (Dwight H. Little, 1988). Ook was hij te zien als mimespeler in Easy Rider (Dennis Hopper, 1969). Voorts in films als Five the Hard Way (Gus Trikonis, 1969), The Andromeda Strain (Robert Wise, 1971), Brute Corps (Jameson, 1972), The Dirt Gang (Jameson, 1972), The Amazing Spider-Man (E. W. Swackhamer, 1977), Love at First Bite (Stan Dragoti, 1979), The Onion Field (Harold Becker, 1979), Raise the Titanic (Jameson, 1980) en Remo Williams: The Adventure Begins (Guy Hamilton, 1985). Regisseerde twee drive-in-films voor producent Charles Band: Mansion of the Doomed (1976) en een pikante versie van Cinderella (1977).