97, Parijs, 2 juli, natuurlijke dood
Engels theater- en filmregisseur, van Litouws-Joodse afkomst. Radicaal vernieuwer van het theater, door het tot de essentie uitbenen van klassieke en avant-gardestukken, maar ook als pionier van culturele diversiteit. Regisseerde onder meer de speelfilms Moderato Cantabile/Seven Days…Seven Nights (naar Marguerite Duras; 1960), waarvoor Jeanne Moreau de prijs als beste actrice won in Cannes, Lord of the Flies (tevens montage, naar William Golding; 1963) en The Persecution and Assassination of Jean-Paul Marat as Performed by the Inmates of the Asylum of Charenton under the Direction of the Marquis de Sade, meestal aangeduid als Marat/Sade (naar een stuk van Peter Weiss; 1967). Vooral bekend als artistiek leider van The Royal Shakespeare Company in Stratford-upon-Avon (1962-70) en het door hem in 1970 opgerichte Centre International de Recherche Théâtrale, later Centre International de Créations Théâtrales (CICT), vanaf 1974 geïnstalleerd in het Théâtre des Bouffes du Nord in Parijs, waar vooral niet-Europese acteurs en regisseurs kansen kregen. Filmdebuut: The Beggar’s Opera (naar John Gay; 1953). Overige films: het korte Ride of the Valkyrie (tevens scenario; 1967), Tell Me Lies (1968), King Lear (Shakespeare in de trant van Beckett; 1971), Meetings with Remarkable Men (naar een roman van de mysticus Gurdjieff; 1979), La tragédie de Carmen (naar Bizet; 1983) en de miniserie The Mahabharata (geschreven door Jean-Claude Carrière, naar het gelijknamige Indiase epos; 1990).
Schreef met Carrière het scenario voor de Proustverfilming Un amour de Swann (Volker Schlöndorff, 1984). Regisseerde samen met Marie-Hélène Estienne de tv-documentaire Beckett by Brook (2018). Produceerde en schreef de door zijn zoon Simon Brook geregisseerde documentaire Peter Brook: The Tightrope (2012). Ook te zien in documentaires als The Empty Space (Gerald Feil, 1975), Looking for Richard (Al Pacino, 1996), Brook by Brook (Simon Brook, 2002) en Magician: The Astonishing Life and Work of Orson Welles (Chuck Workman, 2014). Autobiografie: Threads of Time: Recollections (1998). Schreef ook beschouwingen over het theater als The Empty Space (1968), The Shifting Point (1987) en There Are No Secrets (1993). Soms aangeduid als Sir Peter Brook, hoewel hij de hem aangeboden ridderslag had geweigerd. Weduwnaar van actrice Natasha Parry, vader van regisseur-scenarist Simon en actrice Irina Brook. Niet te verwarren met de gelijknamige Britse schilder (1927-2009).