Pierre-William Glenn

80, Nogent-sur-Marne (Val-de-Marne), 24 september, natuurlijke dood

Franse chef-camera en regisseur. Pionier in het gebruik van Fuji-filmmateriaal en specialist in het gebruik van de steadicam. Ondanks zijn verantwoordelijkheid voor het beeld van invloedrijke films al Out one (Jacques Rivette, 1970/72), La nuit américaine/Day for Night (François Truffaut, 1972), Loulou (Maurice Pialat, 1980) en Coup de torchon (Bertrand Tavernier, 1981) slechts één enkele César-nominatie, voor La mort en direct/Death Watch (Tavernier, 1970). Studeerde wiskunde en camera aan de filmschool IDHEC. Eerste lange speelfilm was Wheel of Ashes (Peter Emmanuel Goldman, 1968), direct gevolgd door het regiedebuut van André Téchiné, Paulina s’en va (1969). Voorts onder meer chef-camera van Camarades (Marin Karmitz, 1970), État de siège (Costa-Gavras, 1972), Une belle fille comme moi (Truffaut, 1972), La femme de Jean (Yannick Bellon, 1973), France société anonyme (Alain Corneau, 1973), L’horloger de Saint-Paul (Tavernier, 1973), Que la fête commence (Tavernier, 1974), L’argent de poche (Truffaut, 1975), Le juge et l’assassin (Tavernier, 1975), Comme un boomerang (José Giovanni, 1976), Gruppenbild mit Dame (Aleksandar Petrovic, 1976), L’amour violé (Bellon, 1977), La menace (Corneau, 1977), A Little Romance (George Roy Hill, 1978), Avalanche (Corey Allen, 1978), Passe ton bac d’abord (Pialat, 1978), Série noire (Corneau, 1978),

Extérieur, nuit (Jacques Bral, 1979), Allons z’enfants (Yves Boisset, 1980), Une semaine de vacances (Tavernier, 1980), Le choc (Robin Davis, 1981), Le choix des armes (Corneau, 1981), L’Étoile du Nord (Pierre Granier-Deferre, 1981), de documentaire Mississippi Blues (Tavernier en Robert Parrish, 1982), Le prix du danger (Boisset, 1982), Tir groupé (Jean-Claude Messiaen, 1982), La crime (Philippe Labro, 1983), Ronde de nuit (Messiaen, 1983), Street of No Return (Samuel Fuller, 1988),  A Dry, White Season (Euzhan Palcy, 1989), Les enfants du désordre (Bellon, 1989), A Captive in the Land (John Berry, 1990), Hasards ou coincidences (Claude Lelouch, 1997), And Now… Ladies and Gentlemen (Lelouch, 2001), 11’09’’01 (segment Lelouch, 2002), Cette femme-là (Guillaume Nicloux, 2003) en Un fil à la patte (Deville, 2004). Draaide, produceerde en regisseerde de documentaire over motorsport Le cheval de fer/The Iron Horse (1975). Regisseerde de speelfilms Les enragés (1985), Terminus (tevens scenario en productie; 1987), 23h58 (tevens productie en scenario; 1993), die geen van alle goed ontvangen werden. Regie van de video Les trajets réels de Cléo dans Paris (2005) en de documentaire Les silences de Johnny (2019) over zijn goede vriend Johnny Hallyday. Voorzitter van het Franse cameragilde AFC (1997-2000). Docent aan filmschool la Fémis. Zwager van regisseur Claude Miller. Vader van actrice Amélie Glenn.

 

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.