83, 28 september, Amsterdam?, doodsoorzaak onbekend
Nederlands bioscoopexploitant, distributeur en producent. Schreef geschiedenis toen hij in 1971 een van de oudste bioscoopzalen van Amsterdam, het sterk vervallen Hollandia aan de Haarlemmerdijk, kocht en verbouwde tot een stijlvol arthouse in art deco-stijl (hij handelde zelf ook in objecten uit dat tijdperk). De nieuwe bioscoop The Movies werd al snel een groot succes, ondanks aanvankelijke problemen met het verwerven van films met een artistiek gehalte en aantrekkingskracht voor een breed publiek. Goedings’ voormalige werkgever Piet Meerburg, voor wie hij onder meer operateur was geweest in het Leidsepleintheater en De Uitkijk, verweet Goedings zelfs filmkopieën te hebben gestolen voor vertoningen in besloten kring onder de naam Old Time Movies Club. Al snel besloot Goedings zelf films te gaan distribueren onder het label The Movies Film Distribution, met gebruikmaking van een licentie van Meteor Film. Haig Balian, een zoon van Meteor-eigenaar Parsegh Balian, werd Goedings’ leerling en zakenpartner in distributie, terwijl er vooral goed verdiend werd met niet-commerciële vertoningen op 16mm (video of dvd bestond nog niet); de smalfilmsectie heette Classics Film en werd geleid door Wallie Pollé, die zich destijds Wally Woop noemde. Goedings en zijn vrouw Wil stonden zelf aan de kassa of aan de deur van de zaal om de kaartjes te scheuren, met woorden als: ,,Meneer/mevrouw, ik heb weer een prachtige film voor u uitgekozen, u zult niet teleurgesteld zijn.’’ Het ging om gigantische arthouse-successen zoals Una giornata particolare (Ettore Scola, 1977) en Die Blechtrommel (Volker Schlöndorff, 1979) of oude favorieten als The Robber Symphony/De roverssymfonie (Friedrich Feher, 1940) of Les enfants du paradis (Marcel Carné, 1944). Naast Meerburg was festivaldirecteur en alternatief distributeur Huub Bals een aartsvijand. Omdat Goedings Bals verweet met subsidiegeld in zijn vijver te vissen, probeerde hij hem voortdurend de loef af te steken, door zwaar over te bieden op de festivals en favoriete regisseurs van Bals, waar nauwelijks iets aan te verdienen viel, exclusief voor The Movies te boeken. De hardste wraakactie was het als onderdirecteur aanstellen van Bals’ assistente Monica Galer (voorheen Monica Tegelaar), die nog later een succesvol tv-producent zou worden. Goedings hielp soms ook lastig in de markt liggende Nederlandse filmers om financiering te vinden; zo werd het op de Tien Geboden gebaseerde De mantel der liefde (Adriaan Ditvoorst, 1979) gefinancierd door drugshandelaar Luc Bijkerk en pornoproducent Lasse Braun, terwijl Goedings credits kreeg voor productie en scenario. Goedings vertelt hoe het scenario ontstond tijdens autoritten met de regisseur in de documentaire De domeinen Ditvoorst (Thom Hoffman, 1992).
Later zou Balian met een andere zakenpartner, Chris Brouwer, films gaan produceren onder de naam Movies Film Productions. Goedings speelde de hoofdrol in een merkwaardige korte film, Aan de deur (Thijs Ockersen, 1980), als een man die bij een willekeurig adres aanbelt met de vraag of hij het toilet mag gebruiken, en dan spoorloos verdwijnt. Een jonge medewerker van ziekenomroep Zaanstad, die Goedings kende uit zijn dorp Jisp, wilde graag met sterren praten en mocht in 1979 mee naar Cannes, als hij op een matje op de vloer zou slapen. Het jaar daarop kon René Mioch al zelf een hotelkamer betalen. Na de verkoop van de bioscoop aan de filmproducenten Matthijs van Heijningen en Roeland Kerbosch, rond 1990, verdween Goedings zelf echt uit het zicht. De meest woeste geruchten deden de ronde: hij zou verschillende huizen in Boedapest en Parijs bezitten, en een hotel in de Filippijnen. Ook zou hij daar met een oude vrachtwagen de jungle intrekken om er films van Laurel & Hardy te vertonen. Regisseur Jacco Groen had zelfs het plan daar weer een documentaire over te maken. De laatste jaren zou Goedings weer in Nederland wonen. Vader van producent Petra Goedings.