65, Engeland?, 22 september, natuurlijke dood
In Zuid-Afrika geboren Engels regisseur. Zoon van een Brits diplomaat. Werd door scenarioschrijver en producent Richard Curtis uitgekozen om Notting Hill (1999) te regisseren, wat zou resulteren in een wereldhit. Curtis was vooral enthousiast over Michells tv-drama’s, zoals de serie naar Hanif Kureishi’s The Buddha of Suburbia (tevens scenario met Kureishi; 1993) en Persuasion (naar Jane Austen; 1995), dat in Nederland in de bioscoop uitgebracht werd. Michell, ervaren theaterregisseur bij onder meer the Royal Shakespeare Company en het National Theatre, had een speciale BBC-opleiding gevolgd die bedoeld was om theatermensen de camera te leren begrijpen. Na zijn succesvolle tv-werk maakte Michell twee weinig bekende bioscoopfilms, de verfilming van My Night with Reg (1996), een stuk dat hij eerder in het theater regisseerde, en het in Belfast gesitueerde Titanic Town (1998). Maakte voorts onder meer het Amerikaanse Changing Lanes (2002), The Mother (geschreven door Kureishi; 2003), Enduring Love (naar Ian McEwan; 2004), Venus (geschreven door Kureishi; 2006), het Amerikaanse Morning Glory (2010) en Hyde Park on Hudson (met Bill Murray als president F.D. Roosevelt; 2012), Le Week-End/A Weekend in Paris (geschreven door Kureishi; 2013), My Cousin Rachel (tevens scenario, naar Daphne Du Maurier; 2017), de documentaire Nothing Like a Dame/Tea with the Dames (met de in de adelstand verheven actrices Judi Dench, Eileen Atkins, Joan Plowright en Maggie Smith; 2018), Blackbird (remake van het Deense Stille hjerte; 2019) en The Duke (2020). Gescheiden van de actrices Kate Buffery en Anna Maxwell Martin.