86, Milaan, 12 juni, gevolgen van leukemie en longontsteking
Italiaans mediamagnaat en politicus. Producent (samen met Mario en Vittorio Cecchi Gori en Gianni Minervini) van de met een Oscar voor beste niet-Engelstalige film onderscheiden komedie Mediterraneo (Gabriele Salvatores, 1991). Hoewel het media-imperium van Berlusconi, vooral als distributeur (Medusa) en via de Cecchi Gori-groep van vader en zoon Mario en Vittorio, ook een filmtak herbergde, was Mediterraneo de enige film waarvoor hij een credit als producer kreeg. Wel werd hij vermeld als executive producer van de Amerikaanse producties Folks! (Ted Kotcheff, 1992) en Man Trouble (Bob Rafelson, 1992), beide onder de vlag van Penta Pictures. Het getal vijf (in het Grieks ‘penta’) keert ook terug in de namen van verschillende televisiestations van Berlusconi. Toen zijn verwevenheid met de gevallen sociaal-democratische premier Bettino Craxi geen bescherming meer bood tegen anti-monopoliemaatregelen en zelfs gevangenisstraf wegens corruptie en fraude in de lucht hing, besloot Berlusconi zelf in de politiek te gaan en richtte in 1994 de partij Forza Italia op. Hij won meteen de verkiezingen, uiteraard gesteund door zijn eigen zenders, en zou tussen 1994 en 2011, met onderbrekingen, als premier in totaal drie kabinetten leiden. Hij was het onderwerp van verschillende documentaires, zoals Citizen Berlusconi (Andrea Cairola en Susan Gray, 2003), Viva Zapatero! (Sabina Guzzanti, 2005), Quando c’era Silvio (Beppe Cremagnani en Enrico Deaglio, 2005), Videocracy (Erik Gandini, 2009) en Draquila – L’Italia che trema (Guzzanti, 2010). In speelfilms werd ‘Il cavaliere’, zoals zijn eretitel luidde, gespeeld door verschillende acteurs, bij voorbeeld Elio De Capitani in Il caimano (Nanni Moretti, 2006) en Tonio Servillo in Loro (Paolo Sorrentino, 2018). Hij is niet te zien in films als Bye Bye Berlusconi! (Jan Henrik Stahlberg, 2006) en Shooting Silvio (Berardo Carboni, 2006).