77, Mistley (Essex), 7 oktober, na een korte ziekte
Engels regisseur en scenarioschrijver. Twee autobiografische films over een rooms-katholieke jeugd in de arbeidersklasse van Liverpool, in de vorm van gestileerde vignetten en pregnante muzikale fragmenten van velerlei vorm en aard, werden met groot enthousiasme ontvangen. Distant Voices, Still Lives (1988) won de internationale persprijs in Cannes en het Gouden Luipaard in Locarno. The Long Day Closes (competitie Cannes; 1992) volgde min of meer hetzelfde recept, maar kreeg iets minder officiële waardering. Eerder werden drie korte films over een fictief alter ego van Davies, Children (1976), Madonna and Child (1980) en Death and Transfiguration (1983), gebundeld tot de zogeheten Terence Davies Trilogy, vertoond op vele festivals, waaronder Film International in Rotterdam. Latere films van Davies waren vooral gebaseerd op literaire bronnen: The Neon Bible (competitie Cannes, 1992) op een roman van John Kennedy Toole, The House of Mirth (BAFTA beste Britse film; 2000) op Edith Wharton, The Deep Blue Sea (2011) op een toneelstuk van Terence Rattigan, Sunset Song (2015) op een roman van Lewis Grassic Gibbon. Davies laatste twee lange speelfilms zijn schrijversbiografieën, A Quiet Passion (2016) van Emily Dickinson en Benediction (2021) van dichter Siegfried Sassoon.
Het in Cannes buiten competitie vertoonde Of Time and the City (2008) is een documentaire collage over het verleden van Liverpool, die teruggrijpt op thema’s in de vroege speelfilms. Ook regisseerde hij twee korte films in opdracht van filmfestivals, But Why? (2021) voor Venetië en Passing Time (2023) voor Gent. Davies schreef voor al zijn eigen films het scenario, waarvan de vroegste werden gebundeld als A Modest Pageant (1992). Ook publiceerde hij de roman Hallelujah Now (1984).