68, Parijs?, 12 maart, gevolgen van een lange ziekte
Frans-Amerikaans regisseur, scenarist en actrice. Dochter van de Franse actrice Micheline Presle en de Amerikaanse acteur-regisseur William Marshall. Enige vrouwelijke winnaar van een César voor beste regie, van Vénus beauté (Institiut) (2000), dat ze zelf ook schreef, zoals de meeste door haar geregisseerde films. Regiedebuut Pentimento (1989), gevolgd door het in Berlijn in competitie vertoonde Pas très catholique (1993), met haar vriendin Anémone in de hoofdrol. Haar andere lange films waren het gedeeltelijk autobiografische Enfants de salaud (met Anémone; 1996), Au plus près du paradis/Nearest to Heaven (competitie Venetië; 2002), France Boutique (2003), Passe-passe (ook producent; 2008), Tu veux…ou tu veux pas? (ook producent; 2014) en Numéro une (ook producent; 2017) over een vrouwelijke ceo (Césarnominatie voor hoofdrolspeelster Emmanuelle Devos). Aanvankelijk uitsluitend actrice, debuterend in What A Flash! (Jean-Michel Barjol, 1972), snel gevolgd door L’oiseau rare (Jean-Claude Brialy, 1973) en L’événement le plus important depuis que l’homme a marché sur la lune/A Slightly Pregnant Man (Jacques Demy, 1973). Ook in films als Mords pas, on t’aime (Yves Allégret, 1976), Rien ne va plus (Jean-Michel Ribes, 1979), Les sous-doués (Claude Zidi, 1980), Paris vu par…20 ans après (segment Frédéric Mitterrand, 1984), Beau temps mais oragé en fin de journée (tegenover haar moeder; Gérard Frot-Coutaz, 1986), Le champignon des Carpathes (top-billed; Jean-Claude Biette, 1990), La campagne de Cicéron (top-billed; Jacques Davila, 1990), Chasse gardée (Biette, 1992), Pour rire! (Lucas Belvaux, 1996) en als zichzelf in de mockumentary over haar moeder Hitler à Hollywood (Frédéric Sojcher, 2010).