85, Berlijn?, 15 maart, natuurlijke dood
Duits experimenteel filmmaker en performancekunstenaar. Weduwnaar van filmmaker en actrice Birgit Hein (-Michelis), met wie hij samenwerkte als ‘W + B Hein’ (1966-88). Hun bekendste korte films zijn Rohfilm (1968), Grün (1968), Reproductions (1968), 625 (1969), Charles Manson – Ronald Biggs – Wilhelm Hein: Portraits (1970), Materialfilme (1976) en Weissfilm (1977). Solo maakte Wilhelm Hein onder meer de found footage-compilatie Kali-Filme (1988), de documentaire To Those Who Found No Graves (1994) en de korte films Der König der Froschschenkel (1997) en You Killed the Underground Film or: The Real Meaning of Kunst Bleibt, Bleibt (2002). Scenarist (met Birgit) van de korte film Ludwig van Beethoven – Ein Leben für die Musik (Klaus Wyborny, 1970). Acteerde in de super8-episodenfilm Jesus – Der Film (als voetwasser; 1986) en het korte An Approximation of their Barbarous Manners (Christian Serritiello, 2021). Medeoprichter van de onafhankelijke vertonersplek XScreen in Keulen (1968). W + B Hein exposeerde onder meer op de Dokumenta 5 (1972) en 6 (1977) in Kassel. Werk van Hein was vaak te zien in het Berlijnse Arsenal en het Internationales Forum des jungen Filmes.