83, Amsterdam, 29 december, na een kort ziekbed
Nederlands kunstenaar, verhalenverteller en journalist. Internationaal toonaangevend in de zogeheten Fluxus-beweging in de conceptuele beeldende kunst. Maakte samen met Wim van der Linden en Wim T. Schippers (verenigd in het ‘Dodger Syndicate’) een dozijn zogeheten sad movies (1966-67), vernoemd naar Sue Thompsons hitsong Sad Movies Always Make Me Cry. De bekendste van de sad movies was de eerste, Tulips, waarin gedurende drie minuten weinig meer te zien valt dan een statisch shot van een vaas met bloemen. Aan het eind van de film laat begeleid door dramatische muziek een blaadje los. De laatste sad movie viel op omdat het de enige was op 35mm, in Cinemascope. Summer in the Fields toont een boer en zijn trekker. De climax is het nuttigen van de inhoud van een broodtrommel. De overige sad movies droegen de titels Rape, It’s Harem Time, I Love You Because, The Tiger Jump, The Crash, The Match, Beautiful Holland, Hawaiian Lullaby, Flagula en Panic Call. De Ridder was op vele terreinen actief, bij voorbeeld als oprichter van de tegencultuurbladen Hitweek en Aloha, mede-initiatiefnemer tot de Amsterdamse poptempels Paradiso en De Melkweg, als meesterverteller met een eigen radiozender en als een van de eerste exploitanten van een sekslijn.